in , , , ,

Zo verging het ons de eerste maanden in Italië

Wendy, Paul en hun kinderen Stan, Noor en Linde vertrokken naar Italië
Wendy, Paul en hun kinderen Stan, Noor en Linde vertrokken naar Italië (foto's: Paul van der Heijden)

Ons Italiaanse avontuur is definitief begonnen! Begin mei hebben we een fantastisch feest gehouden waar we van familie, vrienden, buren, collega’s en iedereen die ons na staat afscheid hebben genomen. Ons huis en tuin waren bomvol, de tap vloeide rijkelijk, er was een lach en een traan, veel muziek en mooie afscheidscadeaus.

Het afscheidsfeest in Tilburg
Een lach en een traan bij het afscheid

Na het afbreken en opruimen (met een lichte kater) kwamen op maandag de verhuizers en was ons huis letterlijk leeg. De laatste nacht hebben we doorgebracht op een matje in de woonkamer om op dinsdag te vertrekken naar ons nieuwe huis in Italië.

Een leeg huis na het feest
Spullen inladen in Nederland
Klaar voor ons vertrek naar Italië

Koude ontvangst

Daar wachtte ons helaas een koude ontvangst door de Zwitserse eigenaren. De onderhandelingen met hen gingen de laatste maanden steeds stroever en er kwamen steeds meer verwijten, onbegrip en wantrouwen. Dat laatste uitte zich in zorgen of wij überhaupt wel gingen betalen en of onze notaris wel te vertrouwen was.

Onze advocate Giovanna ontplofte bijna toen ze dat hoorde. Ook zij was wel klaar met de svizzeri. De notaris had zich juist uiterst ingespannen om de transactie mogelijk te maken. Terwijl in Italië de notaris meestal op zijn troon zit en daar alleen vanaf komt als er een handtekening moet worden gezet.

Veel papierwerk bij de Italiaanse notaris

Na het zetten van ontelbare handtekeningen, het ondertekenen van allerlei stukken met volledige naam, last-minute documenten die moesten worden gekopieerd en verplichte voorlezing van de akte in het Italiaans met live vertaling van een tolk was het na een lange ochtend eindelijk zover: Case Leonori is officieel ons bezit!

De verhuizers zijn er!

Droomplek

Na ruim 2 jaar zoeken hebben we onze droomplek gevonden op een fantastiche lokatie in Le Marche. Ook onze advocate was opgelucht en verzuchtte na de transactie: ‘Now I can take any real estate purchase, it doesn’t get more complex than this.’

Helaas waren de eigenaren en wij nog een week tot elkaar veroordeeld vanwege overdracht en verhuizing. Iedere dag moesten we de vrouw des huizes (zij was de techneut) bij de haren erbij trekken om informatie te krijgen over de installaties, zwembad, pompen, zonnepanelen, watervoorziening, apparatuur etcetera.

Toen ze uiteindelijk vertrokken konden we een vreugdekreet niet onderdrukken: nu was het echt ons huis en terrein! Die feestvreugde werd enigszins getemperd toen een aantal pompen aan het einde van hun levensduur bleken. Leuk dat je je eigen watervoorziening hebt, maar zonder pomp geen druk, geen filter en geen water uit de kraan.

Officieel boer in Italië…

Gelukkig bleken de loodgieter en elektriciën snel te kunnen reageren en werden we noodgedwongen snel een flink aantal Italiaanse technische termen machtig.

Het terrein in orde maken

De weken daarna stonden in het teken van schoonmaken, spullen uitzoeken en ons vertrouwd maken met de nieuwe omgeving. En dat alles in de stromende regen, we hadden de natste en koudste meimaand sinds 40 jaar in Italië te pakken.

Twee weken na onze aankomst kwamen de verhuizers met onze spullen en konden we echt alles inrichten naar onze smaak en op onze eigen bank neerploffen.

De kinderen en de school

Ondertussen was voor onze kinderen een lange vakantie aangebroken, zij zijn pas half september weer naar school gegaan. Het lag voor de hand om de kinderen naar de school in Treia – onze gemeente – te sturen. Daar wordt echter geen tempo pieno aangeboden voor de klassen waar zij gingen starten, dat wil zeggen dat de school daar iedere dag om 13.00 uur uit is. Niet echt handig voor onze eigen ‘werkdagen’ en zonder opvang door een oma of ander familielid (zoals dat hier bij nagenoeg alle gezinnen is geregeld).

Een dorpsfeest in Treia
Feest in de nieuwe woonplaats

Dus hebben we gekozen voor een dorpsschool aan de andere kant van onze heuvel, waar we eerlijk gezegd ook een beter gevoel bij hebben. Met tempo pieno (schooltijden van 8.00 uur tot 16.00 uur), extra taalles voor onze kinderen en een hartelijke ontvangst. En de mogelijkheid om onze kinderen in te schrijven terwijl we nog geen officiële inwoners van Italië zijn. ‘Siamo EU!‘ riep de dame van de administratie met een wegwerpgebaar toen we vertelden dat we nog bezig waren met onze registrazione bij de commune.

De kinderen zijn klaar voor de Italiaanse school

Naar school rijden betekent in dit geval wel een avontuurlijke tocht door de heuvels over wegen met fikse kuilen en onverharde grindpaden. Weliswaar met geweldig uitzicht, maar een aanslag op de schokbrekers. Vooralsnog genieten we elke dag van de rit, maar de dorpsbewoners snappen er niet veel van. Che strada brutta, zeggen ze hoofdschuddend en ze waarschuwen ons voor de herfst en winter.

De route naar school

Fronsende blikken

Zo is er meer onbegrip en fronsende blikken als we vertellen waar we wonen en dat we hier toch echt het hele jaar blijven. Op het platteland? Weg van familie en vrienden? Wat doen jullie hier in Italië, Nederland is een paradijs! Wanneer we uitleggen dat we verliefd zijn op het land, de natuur, het klimaat en de manier van leven komt er iets meer begrip maar blijf je de verwondering in hun ogen zien.

En ook niet onterecht. We zien ook wel wat er ‘mis’ is met het land en de problemen die vergrijzing en de slecht draaiende economie brengen. Als Nederlanders zijn we dan bevoorrecht, maar merken we ook dat onze manier van denken en voortvarendheid ons nu al meer brengen dan de gemiddelde Italiaan.

En onze bambini? Die doen het vooralsnog erg goed en zijn na een eindeloze zomer nu 1,5 maand naar school. Dat is intensief en best pittig wanneer je de hele dag een taal hoort die je niet verstaat. Anderzijds blijven de nieuwe woorden die ze horen met zoveel gemak bij hen plakken en hebben ze al een perfecte uitspraak.

Voetbaltraining in Italië

’s Ochtends gaan ze met plezier naar school, tussen de middag eten ze pasta in de mensa en ’s middags komen ze vol verhalen weer thuis. Onze oudste traint 3 keer per week (!) mee met de lokale voetbalclub en in het weekend zitten we langs de lijn met de andere voetbalouders.

Hard werken

Het was hard werken om alles klaar te krijgen voor de zomer

Onze zomer was intensief in onze nieuwe rollen als gastheer en gastvrouw. Want we zaten behoorlijk vol en dat was best hard werken. Maar wat was het leuk en wat hebben we een positieve reacties gekregen van onze gasten. Onze ideeën over hoe we onze agriturismo wilden runnen werden nu werkelijkheid én gewaardeerd.

Met een voldaan en tevreden gevoel kijken we dan ook uit naar het nieuwe seizoen waar de boekingen al volop voor binnenkomen.

Gezellig samenzijn met onze gasten

Na een halfjaar Italië zijn we erg gelukkig en blij met onze keuze. Vooral het buiten werken en leven bevalt ons er goed en we genieten dagelijks van de natuur om ons heen en het geweldige uitzicht.

Samen met gasten aan de BBQ

We hebben veel vrienden en familie op bezoek gehad en Nederland is eigenlijk nog heel dichtbij. Ook fysiek met de snelle vliegverbindingen vanuit Ancona is een weekend op en neer goed te doen.

Nederland is helemaal niet zo ver weg

Weg maar toch ook weer niet. Dat gevoel zal in de loop van de tijd vast veranderen maar eigenlijk vinden we het ook wel prima zo: in ons hart olandesi die wonen en werken in la bella Italia

Proosten op la dolce vita

Written by Paul van der Heijden

Paul van der Heijden is ondernemer en sinds mei 2019 eigenaar van Agriturismo Case Leonori in Le Marche. Hij vertrok toen samen met zijn vrouw en 3 jonge kinderen naar Italië. Een comfortabel leventje achterlatend en een nieuw bestaan als gastheer, campingbaas en boer tegemoet tredend. Op ditisitalie.nl doet hij verslag van de Italiaanse droom die voor hem en zijn gezin uitkomt. En natuurlijk van de onvermijdelijke botsingen tussen Hollandse nuchterheid en Italiaanse onvoorspelbaarheid.

Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ferrara - Bert Wagendorp

Ferrara – Bert Wagendorp

Piazza Grande Arezzo

Val di Chiana in Oost-Toscane: Castiglion Fiorentino, Arezzo, Cortona