Column: het vlekkenmysterie

‘Wat ruikt jouw was toch altijd lekker.’ Dat is dus het leuke van de logés die we regelmatig over de vloer hebben. Niks hangend op de bank of zonnend in de tuin, terwijl ze van mij verwachten dat ik als de perfecte gastvrouw ronddraaf met hapjes en drankjes. Nope. Onze gasten doen allemaal mee.

De één is gespitst op de afwas. De ander heeft de voorkeur voor de stofzuiger. Een derde laat stapels strijk verdwijnen als sneeuw voor de zon. Er zijn gasten die geen uitgebloeid bloempje of onkruid in mijn tuin willen zien en er zijn er die het heerlijk vinden om te koken. Niks geen ‘gasten en verse vis…’ dus bij ons. Het is gewoon écht gezellig. En nu staan we dus samen op het balkon in het zonnetje en hangen de pasgewassen kleren aan de lijn.

‘Gebruik je soms wasverzachter om het zo lekker te laten ruiken?’ ‘Nee hoor, da’s toch heel erg slecht voor het milieu?’ Gek hè, ik voel me al schuldig als ik er alleen al aan denk, aan wasverzachter.

Het is het wasmiddel

‘Het is gewoon het wasmiddel. Het was laatst in de aanbieding, dus ze hebben er meteen een paar flessen van meegenomen Wasmiddelen ruiken hier gewoon een stuk sterker dan die in Nederland. Een vriendin van me neemt het zelfs mee terug van haar vakantie! Hè, deze vlek is er niet uitgegaan. Da’s vreemd.’

Vlekkenmysterie

Al verder kletsend hang ik het laatste shirt op en dan gaan we aan de koffie. Die vlek is alweer uit mijn gedachten verdwenen. Maar een paar dagen later is er weer een hardnekkige vlek die niet weggewassen is. En als ik erop let, merk ik dat er vaker vlekken niet meer verdwijnen in de was. Aan het wasmiddel kan het niet liggen, dat is hetzelfde merk als altijd.

Of zouden ze met het veranderen van de verpakking ook meteen de formule veranderd hebben? Het zou natuurlijk ook de wasmachine kunnen zijn. Misschien dat een extra schoonmaakbeurt met flink wat azijn helpt.

Maar zelfs dat zet geen zoden aan de dijk. Het vlekkenmysterie blijft. Ik erger me er zo aan dat ik besluit mijn oude vertrouwde wasmiddel in te ruilen en een ander te proberen. En daar, in het wasmiddelenpad van de supermarkt, begint me wat te dagen.

Het kwartje begint te vallen…

Links een wand vol met wasmiddelen. Rechts een wand met een even grote keuze aan wasverzachters. Italianen zijn er blijkbaar dol op en hebben waarschijnlijk een stuk minder last van schuldgevoelens dan ik.

Links zie ik tussen alle wasmiddelen het mijne staan. In de oude flessen. Hier zijn ze kennelijk nog niet met de nieuwe verpakkingen begonnen. Rechts ontwaar ik flessen die me ook bekend voorkomen. Ze lijken verdacht veel op de flessen die bij mijn wasmachine staan.

Het vlekkenmysterie lost zich langzaam op… Ik was met wasverzachter! Vandaar die vlekken die niet verdwijnen. Een kwestie van verkeerde flessen grijpen in de aanbieding.

Ik lach om mijn eigen suffigheid. Het etiket lezen was al voldoende geweest om het te begrijpen. Opeens slaat het schuldgevoel toe. Minstens twee maanden lang regelmatig wasverzachter gebruiken, dat is wel erg.

En ik besluit ter plekke de oplossing van het mysterie maar voor me te houden, terwijl ik de goede fles wasmiddel in het winkelwagentje zet. Hoewel, de was rook met wasverzachter wel erg lekker…