Italiaanse film: Io sono Li

De film Io sono Li is alweer een jaar of 2 uit, maar doordat deze de LUX-filmprijs won, kunnen we ‘m in Nederland nu toch ook zien. De LUX-filmprijs komt van het Europees parlement en wordt uitgereikt aan films die aandacht schenken aan belangrijke Europese thema’s. En inderdaad, immigratie is daarvan een heel belangrijk.

Io sono Li van documentairemaker Andrea Segre vertelt het verhaal van de Chinese immigrante Shun Li. Zoals zoveel arme Chinezen is ze door een syndicaat naar Italië gehaald om in Rome in een naaiatelier te gaan werken. Daarvoor moest ze wel haar zevenjarige zoontje in China bij opa achterlaten. Pas wanneer Shun Li de kosten voor haar immigratie heeft terugverdiend, mag haar kind ook overkomen.

Shun Li is vastbesloten alles op alles te zetten om dat zo snel mogelijk te laten gebeuren. Als ze 30 hemden van haar baas moet naaien, doet ze er 10 extra voor haar zoon. Li’s harde werk ontgaat haar baas niet. Als blijk van waardering mag ze in het stadje Chioggia, in de Venetiaanse lagune, een café gaan uitbaten. Ze spreekt nauwelijks Italiaans, maar ach, ze hoeft alleen maar te weten wat ze moet maken als er een ‘rosso’, een ‘caffè’ of een ‘spritz’ wordt besteld.

Chinese maffia

Aanvankelijk lijkt de Chinese door de plaatselijke vissers als nieuwe uitbaatster te worden geaccepteerd, maar wanneer zij met de van oorsprong Joegoslavische Bepi een vriendschap ontwikkelt, slaat te sfeer plotseling om. Er wordt geroddeld en geklaagd over de Chinese maffia.

De Chinese boss is daar niet blij mee. Hij wil zijn werknemers zo low key mogelijk hebben. Hij dwingt Shun Li dan ook om de vriendschap te verbreken, anders verliest ze het geld dat ze tot nu toe heeft opgebouwd en moet ze helemaal opnieuw beginnen met werken voor haar zoontje.

Een romantisch drama?

Even lijkt Io sono Li de kant van een romantisch drama op te gaan. Komen ze weer bij elkaar? Maar dat is uiteindelijk natuurlijk niet de bedoeling van de regisseur. In plaats daarvan gaat de film over de problemen van immigranten, wanneer zij in een andere cultuur terechtkomen. De argwaan waarmee zij bekeken worden, het gevecht dat zij soms moeten leveren.

Degene die dat lijkt te begrijpen is Bepi, die zelf ook een immigrant is (al woont hij inmiddels 30 jaar in Italië). Aan de hand van sfeervolle beelden van Venetië en Chioggia in de herft en winter (alles is nat en mistig)kabbelt het verhaal voort. Een verhaal dat weliswaar niet echt een diepere laag heeft en sommigen misschien te traag zal gaan, maar wel een ontroerend verhaal dat mooi verteld wordt. Daarnaast wordt goed duidelijk gemaakt hoezeer de mensen in deze regio met het water leven: ze staan er letterlijk met hun voeten in.