Morena van den Wittenboer
September was voor mij een maand vol activiteiten die op het eerste oog niets met elkaar te maken hebben, maar toch met elkaar verweven zijn. Zo heb ik genoten van een tentoonstelling van klassieke auto’s, heb ik een wijnboer geholpen met de wijnoogst en heb ik eeuwenoude straatspelletjes aanschouwd tijdens het Tocatì Festival in Verona. Aan het einde van de maand werd mij duidelijk dat de rode draad van de afgelopen maand niets anders is geweest dan tradities.
Tradities liggen Italianen nauw aan het hart. Natuurlijk kent elk land zijn eigen tradities en worden deze in stand gehouden en gevierd, maar de Italianen gaan hiermee een stap verder. De tradities worden niet alleen overgeleverd of gevierd, maar worden vooral herbeleefd.
Je zou haast kunnen denken dat ze in het verleden leven, maar niets is minder waar. Nee, ze integreren de eeuwenoude tradities van vroeger in het moderne leven van nu en op de een of andere manier gaat het vreedzaam hand in hand.
Traditie en familie
Veel tradities die nu nog in stand worden gehouden hebben – hoe kan het ook anders – te maken met eten. Een aantal weken geleden was ik op bezoek bij de familie Morandini. Net buiten Verona hebben zij een wijngaard waar ze elk jaar verschillende wijnen produceren, simpelweg omdat ze het leuk vinden om de traditie in stand te houden. De productie is dan ook niet grootschalig en alleen bedoeld voor familie en vrienden.
Eens per jaar, in september, worden vrienden en familie uitgenodigd voor de vendemmia; de wijnoogst. Op deze dag worden de druiven voor de nieuwe wijnen geoogst en onder het genot van een uitgebreide barbecue met prachtig uitzicht op de heuvels worden de wijnen van voorgaande jaren nog eens geproefd.
Het kosten-batenplaatje slaat negatief uit, maar voor de familie Morandini heeft het een onschatbare waarde. Het feit dat je kunt genieten van een product dat jij gemaakt hebt en de tijd die je doorbrengt met familie en vrienden om tot dit product te komen, kent geen prijs.
Tomaten wekken
De familie Morandini is niet de enige familie die dergelijke tradities in stand houdt. Ook mijn eigen familie kent een jaarlijks terugkerende traditie: tomaten wekken. De gewekte tomaten worden gebruikt als basis voor onder andere de pastasaus. Laat ik je op het hart drukken dat de smaak van de pastasauzen uit de winkel niet eens in de buurt komt van een pastasaus gemaakt met eigenhandig gewekte tomaten.
Eens per jaar komen we allemaal bij elkaar in het huis van mijn opa en opent het plaatselijke filiaal van de firma Bertolli zijn deuren. Op de markt wordt er 250 kilo tomaten gekocht, de grote tafel met snijplanken wordt buiten gezet en de wekpotten worden uit de kast gehaald.
Eén volle dag werk is het met de hele familie en aan het einde van dag wil je geen tomaat meer zien. Maar toch is het een fijn gevoel, om met elkaar aan een gemeenschappelijk doel te werken, tegelijkertijd een oude familietraditie door te zetten en weer een jaar te genieten van een heerlijk ambachtelijk product.
Hooiberg duwen
Het andere grote evenement in september was het festival Tocatì dat in Verona plaatsvond. Dit festival staat in het teken van de traditionele straatspelletjes. Drie dagen lang kon je in het oude centrum de spellen aanschouwen, beoefend door getrainde spelers afkomstig uit alle delen van Italië. Natuurlijk kun je ook besluiten zelf deel te nemen aan een van de vele workshops.
Hoewel het festival oorspronkelijk tot stand is gekomen om oude spellen in ere te herstellen, zijn ook nieuwe spellen en sporten welkom op het festival. Zo kon je op Piazza Erbe een traditioneel wedstrijdje ‘sbürla la rôda’ (hooiberg duwen) bekijken en deden beoefenaars van ‘urban climbing’ even verderop een poging om de Garibaldi-brug met handen en voeten te beklimmen. Elk jaar is er ook een gastland aanwezig (dit jaar Hongarije) dat op het festival zijn tradities op het gebied van muziek, dans en spel deelt met de bezoekers van het festival.
Voor mij was de maand september een bevestiging dat er in het moderne leven zeker nog plaats is om tradities niet alleen in stand te houden, maar ook te herbeleven en dat dit hand in hand kan gaan met de huidige tijdgeest, of het nu gaat om eigen gewekte tomaten, wijn uit eigen wijngaard of een potje ‘sbürla la rôda’.
Comments