Myrthe Claus
Schoonmaken. Dat staat gelijk aan routineklusjes. Ik word over het algemeen niet vrolijk van routine, maar goed. Wat moet, dat moet. Ik hou het hier in huis dus zo goed als mogelijk netjes, opgeruimd en schoon. Stof af, poets keuken en badkamer, ruk de stofzuiger door het huis en loop eens met een dweil door de tent. Niks wat indruk maakt op mijn Italiaanse buren. Maar eens per jaar steek ik ze allemaal de loef af en doe ik een voorjaarsschoonmaak op z’n Italiaans.
Je kunt bij mij van de grond eten: een kruimeltje ligt er nooit langer dan 24 uur. En natuurlijk heb ik dan ook een tevreden gevoel als alles er weer oké uitziet. Maar dat gevoel zakt vaak ook weer snel weg. Omdat ik dan iets leuks ga doen. Of omdat er in no time niks meer van mijn poetswerk te zien is. Maar daar word ik ook niet warm of koud van. Het is noodzakelijk, dat schoonmaken en opruimen, maar eigenlijk vind ik het zonde van mijn tijd.
Het cultuurverschil dat blijft
Wat dat betreft zal ik altijd afsteken bij mijn buren en dorpsgenoten. Hoewel ik natuurlijk niet meteen iedereen in dit grote land over een kam wil scheren, heb ik wel het gevoel dat de gemiddelde Italiaanse poetseriger is dan ik. Het bijna ziet als een levensdoel. En er ogenschijnlijk geen probleem mee heeft om steeds weer dezelfde handelingen te doen.
Poetsen op z’n Italiaans…
Het schoonmaakwerk begint ’s ochtend vroeg al met het naar buiten slepen van tapijten. Die naar mijn idee vaker over de balustrades in de frisse lucht liggen te luchten dan op hun vaste plek in huis. Daarna wordt er ijverig gestoft. Dat weet ik omdat die bezigheid zich niet beperkt tot alleen binnen, maar ook buiten. Ook raamkozijnen en luiken moeten namelijk stofvrij worden gemaakt. En het balkon. De trap. En niet te vergeten de reling. Dat bij het uitkloppen van de stofdoek de net weggestofte deeltjes weer net zo hard terugwaaien is een te verwaarlozen detail.
Er wordt geveegd, gestofzuigd, geboend en gedweild alsof hun leven ervan afhangt. Nou ja, misschien wel de reputatie van de desbetreffende persoon. Niemand wil doorgaan voor ‘minder proper’ dan de anderen. Dus lijkt het of ieders huis elke dag helemaal van onder tot boven schoon wordt gemaakt. Hoezo voorjaarsschoonmaak? Je wilt het hele jaar toch toch niet dat ze wat te kletsen hebben? Dus ruk de zoveelste fles allesreiniger, bleekwater of schuurmiddel maar open en hup, aan de slag!
…en op z’n Nederlands
Maar heel af en toe steek ik ze de loef af met een enorme inhaalslag. Als de temperaturen aangenamer worden en het zonnetje al een paar dagen staat te stralen in een blauwe lucht, begint het bij mij namelijk te kriebelen. Dan gooi ik de ramen wijder open dan mijn buren om de warmte en de lentelucht naar binnen te laten stromen. Duw ik met moeite een supermarktwagentje dat veel voller met schoonmaakspullen is dan dat van mijn dorpsgenoten. Stof ik echt alles wat maar af te stoffen is af. Ook de lampen op het balkon. En die van de trap. En die in de tuin.
Dan sop ik alles wat zonder problemen in een sopje ondergedompeld kan worden. Inclusief die kopjes die achter in de kast staan en nooit gebruikt worden. Is geen enkele winterstofwolk onder de bedden en in de verste hoekjes veilig voor mij en mijn stofzuiger. Leg ik de banken op hun kant om ook eens de onderkant goed schoon te maken. Schrob ik als een heuse Assepoes op mijn knieën de tegels in het hele huis. Staan alle matrassen de hele dag op het balkon tegen de muur geleund te luchten. En hangen de gordijnen ’s avonds schoongewassen weer aan de rails, terwijl de rest van het huis me toe glimt en ik afgepeigerd op de bank plof.
Ouderwetse voorjaarsschoonmaak
Gewoon een ouderwetse voorjaarsschoonmaak dus, die de harten van mijn oma’s met grote trots zou vullen. Die er voor zorgt dat de buurt verbaasd naar mij kijkt. Met een vleugje bewondering vanwege mijn schoonmaakwoede.
Voor eventjes dan. Want zodra zij weer beginnen te slepen met de tapijten en fanatiek beginnen te stoffen, neem ik een kopje koffie en ga daarna gewoon weer over tot de Nederlandse orde van alledag.
Comments