Column: waarom ik ontbijt op z’n Italiaans

Na al die jaren steekt nog steeds een licht schuldgevoel de kop op als bezoek mij er naar vraagt. Ik beken het dan schoorvoetend. Als een kind dat met haar hand in de koektrommel wordt betrapt. Letterlijk. Daarom, in de hoop voor eens en altijd af te zijn van die afkeurende blikken en schuddende hoofden maak ik het nu wereldkundig: ik ontbijt op z’n Italiaans!

Een Italiaans ontbijt

Dat betekent niet dat ik elke ochtend in alle vroegte naar de bar ren voor mijn dagelijkse cappuccinootje en de bijbehorende brioche. Ik ontken niet dat dat ook weleens gebeurt. Maar ik ontbijt ook thuis gewoon op zijn Italiaans. Ik zet koffie, schuim melk op en eet een handvol koekjes bij mijn cappuccino.

Schuldgevoelens en knagend geweten

Waarom ik dan toch altijd dat lichte schuldgevoel heb? Een klein beetje door de geshockeerde reacties van ons Nederlandse bezoek. Maar grotendeels speelt mijn eigen geweten een rol. Ik groeide namelijk op met bordjes Brinta. Die naderhand vervangen werden door stevige bruine boterhammen met jam. En heel soms kaas. Met natuurlijk de onmisbare beker melk of kop thee om alles weg te spoelen. Een goed begin, want dat is het halve werk.

Dat idee van ‘goed’ past niet bij die berg suikers zonder vezels waar mijn ontbijt tegenwoordig uit bestaat. Diep van binnen weet ik dat best, maar dat knagende geweten kan ik negeren. Tot een Nederlander vraagt naar mijn ontbijt.

Waarom niet eigenlijk? 3 redenen

Natuurlijk kun je je afvragen waarom ik die goede Nederlandse gewoonte niet in ere heb gehouden toen we naar Italië verhuisden.

Voornamelijk door het gebrek aan een belangrijk basisingrediënt: bruin brood. Bruin brood was hier in die eerste jaren bijna niet te vinden. Laat staan lékker bruin brood. Het Toscaanse brood is geen goede vervanger: het ziet eruit om van te watertanden, maar is zonder dat beetje zout smakeloos.

Daarnaast is zo’n Italiaans ontbijtje razendsnel weggewerkt. Ook door treuzelende kinderen die de Toscaanse boterhammen met lange tanden eten en toch op de een of andere manier op tijd op school moeten verschijnen. Met de merenda van halfelf in gedachten is een bekertje melk met koekjes dan het perfecte middel om tijdwinst te boeken.

Zoetekauw

En ten derde is een Italiaans ontbijt gewoon een paradijs voor een zoetekauw als ik. Al die verschillende zoete broodjes op de toonbank. Al die verschillende soorten koekjes in de supermarkt. Het is een waar walhalla. Als je je bedenkt dat je de rest van de dag zo goed als geen suikers meer naar binnen slaat, is het dan wel heel gemakkelijk om voor de bijl te gaan. Zeker als iedereen om je heen dat zonder problemen en zonder een zweempje schuldgevoel doet.

Uitgebreide brunch zonder uitgebreide lunch

Of we het Nederlandse ontbijt dan helemaal afgeschaft hebben? Nee, hoor! Soms, op zondagochtend, hebben we er zin in. Bakken we zelf die bruine broodjes, koken we eitjes, dekken we de ontbijttafel met alles wat je maar kunt bedenken en brunchen we zo uitgebreid dat we de Italiaanse lunch overslaan.

Al zal mijn echtgenoot dat alleen maar schoorvoetend bekennen als mensen hem vragen wat we die dag gegeten hebben. Want ook Italianen kunnen afkeurend kijken en met hun hoofden schudden als het om eetgewoontes gaat.