in , ,

Column: de 3 fenomenen van de Italiaanse televisie

Italiaanse televisie
Fenomenen van de Italiaanse televisie (beeld: YouTube)

De Italiaanse televisie verschilt behoorlijk van de Nederlandse televisie. Iedereen die ooit de tv heeft aangezet terwijl hij in Italië was, kan dit beamen. Ten eerste doen de Italianen nog niet standaard aan ondertiteling en wordt vrijwel alles dus nog lekker ouderwets nagesynchroniseerd.

Het is mij dus ook nog steeds een raadsel dat de link tussen het ontbreken van authentieke Engelstalige programma’s op tv en het gebrekkige Engels van de Italiaanse jongeren nog steeds niet gelegd is.

Ten tweede lijkt het alsof Gerry Scotti bijna ieder spelprogramma op de Italiaanse televisie presenteert. Maar er zijn nog een aantal andere verschijningen die de Italiaanse televisie redelijk uniek maken.

Dit zijn de 3 fenomenen van de Italiaanse televisie die je waarschijnlijk nergens anders ter wereld tegen komt.

Gerry Scotti
Gerry Scotti, Italiaanse televisiepresentator (foto: Wikimedia)

Weermannen in uniform

De weersvoorspelling wordt op verschillende zenders in Italië gepresenteerd door mannen in militair uniform. Beladen met lintjes en met behoorlijk wat statuur deelt de weerman met ons de weersvoorspelling voor aankomende week.

Hoe lachwekkend het eigenlijk ook is, ik heb zelf nooit echt stil gestaan bij de vraag waarom de weermannen uniformen dragen. Speciaal voor de bezoekers van Dit is Italië ben ik wat dieper in de materie gedoken.

Het blijkt dat veel zenders de weerdiensten afnemen van de Aeronautica Militare; de Italiaanse luchtmacht. De weermannen dragen dus niet zomaar een uniform, maar zijn dus militair bij de luchtmacht.

Ook dit is Italië: weermannen in militair uniform (photo credit: YouTube)

Veline

De Italianen houden van show, dat weten we allemaal. Ze proberen dan ook zo veel mogelijk show in ieder programma te stoppen. En in Italië staat show synoniem voor veline.

De veline (‘showgirls’) zijn jonge vrouwen die in pikante pakjes de presentator van een programma mogen assisteren door dansjes te doen, objecten te brengen en kusjes naar de camera te blazen. Zelfs in spelprogramma’s waarbij zo’n velina eigenlijk totaal onnodig is, geven ze haar gewoon een onnodige taak om zo toch de aandacht te trekken van de voorbij zappende mannelijke televisiekijkers.

De eindeloze verbeelding van vrouwen als lustobject op de Italiaanse televisie zorgt al jaren voor controverse en steeds meer vrouwen laten hun stem horen. Een aantal jaren terug verscheen de documentaire Corpo delle donne van Lorella Zanardo die de hele wereld over is gegaan via YouTube en veel stof deed opwaaien. De overheersende aanwezigheid van veline is voor mij persoonlijk ook een van de belangrijkste redenen waarom ik geen Italiaanse televisie kijk.

Emilio Fede

Als laatste is er nog Emilio Fede. Wat Gerry Scotti met spelprogramma’s heeft, heeft Emilio Fede met nieuwsprogramma’s. Emilio Fede is al nieuwslezer sinds de jaren 80 en van 1991 tot 2012 verzorgde hij het nieuws voor TG4. Voor de minder snelle rekenaars onder ons: dat is meer dan 20 jaar lang.

De beste man werd er natuurlijk niet jonger op en het leek net alsof het nieuwsprogramma in de loop der jaren dan ook steeds wat langer werd. Niet omdat er meer nieuws was maar omdat de man gewoon tergend langzaam het nieuws op las van zijn geprint A4’tje.

Emilio Fede
Emilio Fede, presenteerde tot voor kort het Italiaanse nieuws (foto: Wikimedia)

Daarbij maakte het ook geen verschil of het om goed nieuws of om slecht nieuws ging. De norse gezichtsuitdrukking van Emilio Fede bleef immer onveranderd. Hoe het dan kan dat deze man meer dan 20 jaar lang onafgebroken de nieuwsuitzending van TG4 mocht presenteren?

Dat is helemaal niet zo moeilijk. TG4 is het nieuwsprogramma van Rete4, dat onderdeel is van Mediaset. U voelt het waarschijnlijk al aankomen; de grote man achter Mediaset is natuurlijk Berlusconi en laat het nou toevallig zo zijn dat Emilio Fede en Berlusconi goede vrienden waren in de goede oude tijd.

Written by Morena van den Wittenboer

In april 2012, letterlijk binnen luttele dagen na mijn afstuderen, heb ik mijn hele hebben en houden in mijn auto geladen en ben ik vertrokken naar de stad van Romeo en Julia. Dat ik zou vertrekken naar Italië stond al zeker zes jaar vast en ik was dan ook dolgelukkig dat het moment nu eindelijk daar was. Mijn moeder is Italiaanse, dus ik heb al van kleins af aan een sterke band met Italië. Er is gewoon iets magisch aan de manier van leven in Italië waarin thema’s als eten, familie en het buitenleven centraal staan. Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn en zodra de roze wolk is verdwenen komen er ook minder leuke aspecten tevoorschijn. Maar na een jaar slaat de balans echter nog steeds door in het voordeel van La Bella Italia en kan ik met zekerheid zeggen dat ik nog geen plannen heb om terug te keren naar Nederland.

Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Italiaanse paaseieren

Column: paaseieren en levenslessen

Column: te voet naar Rome – deel 5