Anekdotisch Alfabet: Verhalen over Italië

Neder-Italiaan Stef Smulders is samen met zijn partner Nico Boots niet alleen gastheer van Villa I Due Padroni in de wijnstreek Oltrepò Pavese, hij schrijft ook grappige anekdotes over hun Italiaanse avonturen. Zie daarvoor de fragmenten uit Italiaanse toestanden deel 1 en deel 2. De nieuwste uitgave van Stef is het Anekdotisch Alfabet: Verhalen over Italië. Gepubliceerd via het e-bookplatform Smashwords.

Wat is het Anekdotisch Alfabet?

Humoristische, korte verhaaltjes over belevenissen in Italië, op basis van het Italiaanse alfabet met woorden en begrippen die je tijdens een cursus Italiaans niet gauw tegenkomt. Misverstanden, ontmoetingen, vreemde gebruiken, van alles komt aan bod. Van Andrea tot Zanzariera. Volgens eigen zeggen presenteert Stef Smulders in dit boekje zonder enige pretentie wat aardigheden en anekdotes die te maken hebben met de Italiaanse taal.

‘Sinds ik in Italië woon, ontdek ik soms woorden en zegswijzen die ik tijdens de lessen Italiaans die ik gevolgd heb nooit tegen ben gekomen, waarschijnlijk omdat ze te onbelangrijk waren. De harde grammatica ging voor! Maar vaak zijn dit soort kleinigheden juist heel aardig om te weten. Vandaar dit boekje. Aan de hand van het alfabet beschrijf ik in dit boekje een vierentwintigtal weetjes: bij elke letter een kort verhaaltje.’

Come si scrive – hoe schrijf je dat?

Come si scrive? Hoe schrijf je dat?” vroeg ik aan de rondbuikige kok en gastheer van het inmiddels helaas ter ziele gegane restaurant Il Menhir bij ons in het dorp. „Come si legge,” was het onthutsende antwoord. Ik keek Camillo aan maar bespeurde niets van ironie op zijn gezicht. Hij bedoelde het serieus. Come si legge? dacht ik, wat moet ik daar nou mee? „Hoe schrijf je dat?” „Zoals je het leest.” Een dialoog uit een absurd toneelstuk van Harold Pinter, dat was het. Ik probeerde het nog maar eens: „No, come si s-c-r-i-v-e!” Misschien had Camillo zijn antwoord als vraag bedoeld (”Hoe lees je het?”)? Nu keek Camillo op zijn beurt verbaasd. Hij had toch net antwoord gegeven, of niet? leek hij te denken. Zijn forse snor begon nors te fronsen. „Come si legge!” antwoordde hij nog eens, met stemverheffing dit keer. „Ma come si legge?” probeerde ik nu maar, in wanhoop, om te kijken of dat tot een zinvoller antwoord leiden zou.

Camillo richtte zich op en plaatste zijn handen in zijn zij. Zijn buik bolde vervaarlijk naar voren. Nam ik hem soms in de maling? zo leek hij te willen uitdrukken. Nou deed ik dat graag, maar deze keer wilde ik toch graag weten hoe je dat woord spelde waar we het over hadden. „Mi fa sempre morire,” zei hij nu tegen Nico, die onze discussie geamuseerd had zitten aankijken. „Hij laat me altijd sterven van het lachen.” Maar erg vrolijk keek Camillo nu toch niet. We lieten het er maar even bij, ik zou het woord thuis wel opzoeken. Eerst maar eens wat eten, dat was nu belangrijker. De honger naar kennis stilde ik later wel. Eenmaal thuis keek ik in het woordenboek gelijk ook maar even bij „leggere”. Wat bleek: come si legge betekent hetzelfde wat wij uitdrukken met „zoals je het uitspreekt”. Dat wat je antwoordt op de vraag hoe je een woord schrijft. Hoe schrijf je dat? Zoals je het leest. Gekke Italianen, die woorden schrijven zoals ze ze lezen.