Column: brand op Monte Serra

Maandagmiddag. Ik ben weer terug uit Nederland. De zon schijnt, ik heb mijn eerste kopje caffè al gedronken en ik kijk uit het keukenraam naar het vertrouwde beeld buiten. De gele huizen met hun rode daken. De slingerende straat die vlak voor ons huis een gekke bocht maakt. De buurman die voorbij komt op zijn tractor. De vlakte rondom ons dorp en het stadje in de verte. En de mooie, zachtglooiende bergen waar we op uitkijken. Ze vormen de achtergrond van ons dagelijkse leven, letterlijk en figuurlijk. Elk seizoen geven ze een andere kleur aan ons bestaan. Maar de komende seizoenen zal dat heel anders zijn…

De groene glooiingen van de Monte Serra

Op maandagmiddag zijn de bergen nog mooi groen, maar ik weet dat dat over een paar weken verandert. Dan kunnen we tussen de rood en geel gekleurde bomen weer op zoek naar kastanjes om te poffen. In de wintermaanden zijn we er niet gauw te vinden, maar in de lente is een ritje door het ontluikend groen gewoon een must. En afgelopen zomer was barbecuen op de top van een van de heuvels de perfecte manier om aan de hitte te ontkomen. De groene glooiingen van de Monte Serra zijn onlosmakelijk met ons leven hier verbonden.

Eerste nacht thuis

Dinsdagochtend. Na de eerste nacht in mijn eigen bed, weet ik dat mijn thuiskomst de volgende keer anders zal zijn. De zon zal schijnen. Ik zal mijn eerste caffè drinken terwijl ik uit het keukenraam naar het vertrouwde beeld buiten kijk. De gele huizen met hun rode daken. De slingerende straat met die buurman die weer voorbij zal stuiven op zijn tractor. De vlakte rondom ons dorp en het stadje in de verte. De zachtglooiende bergen waar we op uitkijken. Met het grote verschil dat zij de komende seizoenen niet veel kleur zullen geven aan ons leven.

Roodgloeiend

Terwijl wij rustig lagen te slapen, voltrekt zich namelijk op nog geen 5 kilometer van ons huis een ramp. De berghellingen krijgen een kleur die weinig goeds voorspelt. Een rode kleur die in de loop van de nacht vanwege de harde wind steeds intenser wordt en zich verspreidt over de hellingen. Kastanjebomen staan in vuur en vlam, net als eeuwenoude olijfbomen en met veel moeite aangelegde wijngaarden. Bij het opstaan is de helderblauwe ochtendlucht gevuld met dikke, bruingrijze wolken die aan een verschrikkelijke storm doen denken. Een beangstigend contrast.

The day after

Donderdagochtend. Ik hoor de blusvliegtuigen weer aankomen. Het geronk van hun motoren vult al twee dagen onafgebroken de lucht. Het geluid herinnert ons aan iedereen die hard werkt om de brand op de Monte Serra onder controle te krijgen. Dat lukt dinsdag in de loop van de dag, ondanks de wind die hard blijft waaien. Net zoals ze het vuur weten te doven dat diezelfde avond op nieuwe plekken uitbreekt en nog onaangetaste hellingen in as legt. En de enkele vlammen die vanochtend opeens weer oplaaiden blussen.

Terug naar het gewone leven

Vandaag komt het gewone leven weer op gang. De scholen zijn open. De geëvacueerden die maandag in het holst van de nacht uit hun bed zijn gehaald, mogen naar huis. Er zijn gelukkig geen mensenlevens te betreuren, maar veel dieren wisten niet te ontsnappen. Meer dan 1.000 hectare is in vlammen opgegaan. Ondanks de stralende zon in de strakblauwe lucht, huilt mijn hart als ik naar buiten kijk. Het decor van ons dagelijkse leven is getekend door grote zwartbruine plekken. De plukjes groen hier en daar geven wat hoop. Maar het zal heel lang duren voordat de bergen weer zo mooi zullen als ze ooit waren.