Renee
Na een aantal bloedhete dagen op verschillende stranden en eindeloze nachten in Lecce, belandden we bij Doppiozero, Via Guglielmo Paladini. Een mooie plek, rustig. Ondanks het binnen vol zat met mensen en ook het terras vol oogde, voelde het niet druk. De Via Guglielmo Paladini is een vrij rustige straat. Er passeren veel mensen, maar op een gezellige manier. Niet drukkend of vervelend. En je zit dicht bij verschillende cocktailsbars, maar daarover meer in een volgende column.
We mochten plaatsnemen aan het tafeltje aan de rand van het terras en naast ons zat een oud mannetje in een strandstoel. De man begon al vrij snel honderduit in het Italiaans tegen ons te praten, maar het ging zo snel en onduidelijk, dat ik terugviel in mijn ‘Sì, sì, vero! Certo!’- Italiaans. Waar het over ging, weet ik nog steeds niet, maar hij ging er uiteindelijk vandoor, met handkusjes en al.
Nooit meer naar huis
We kregen ons eten en het was waanzinnig. Al gauw bleek dat ons oog groter duidelijk groter was geweest dan de maag. Er moest een tafel bij worden gezet om alles een plekje te kunnen geven, maar wat kon ons dat verrotten… Vakantie! Eten! Drinken! Heerlijk! Nooit meer naar huis! Nog een fles!
Al gauw nam er iemand anders plaats op de strandstoel, de manager van het restaurant. Hij had vrijwel direct door dat wij beiden niet Italiaans waren en begon het gesprek in verbazingwekkend goed Engels, want zoals je vast weet, spreken veel Italianen nauwelijks verstaanbaar Engels.
Eten, lachen en praten
We spraken, we aten, we lachten en voor we het wisten zaten we op het terras met een stuk of acht vrienden van de manager. De wijn vloeide, glazen werden non-stop bijgevuld, kaasplanken aangevuld en het gelach leek eindeloos.
De één na de ander schoof aan. Ik geloof dat we uiteindelijk met z’n twaalven op het terras zaten. Dan ging er weer iemand weg, dan schoof er weer iemand aan, dan kwam er weer iemand gedag zeggen. Het hield niet op. Het merendeel sprak en begreep geen Engels.
Ik denk dat dat het eerste moment was, dat ik vanzelf Italiaans begon te spreken met de woorden die mij te binnen schoten maakte ik zinnen, vertaalde ik het Engels naar het Italiaans er andersom. Ik zat er vaak zat naast en lachte iedereen mij uit en lachte ik zelf het hardst mee, maar ik deed het wel, zonder erbij na te denken.
Knap en klein
Voor de vakantie had ik al geruime tijd geen les had gehad, dus ik was verbaasd dat het mij überhaupt lukte om mijzelf verstaanbaar te maken in het Italiaans. Ik weet nog dat er één man was, knap en klein (zoals alle Italiaanse mannen zo’n beetje), waarmee ik gebulderd heb van het lachen.
Hij sprak geen woord Engels, niets. Hij lachte mij uit om mijn in elkaar geknutselde Italiaans en ik lachte hem net zo hard uit, omdat hij op mij leek met zijn ‘Yes! Of course, yes, me sono happy!’
Door met Italiaanse les
En toch begrepen wij elkaar en dat was het moment dat ik besloot dat ik verder moest gaan met mijn lessen. Dezelfde avond nog mailde ik mijn lerares of we na mijn vakantie weer verder konden gaan en of we alvast een datum konden vastleggen.
Het voelde fantastisch om daar te zitten met mijn beste vriendin, die straalde van geluk, en al die prachtige, lieve Italiaanse mannen en vrouwen. Het eten zo goed, de mensen zo geïnteresseerd, grappig, lief en mooi, het enthousiasme en de gastvrijheid, de trots en de liefde.
Dit is Italië, voor de volle 100%!
Het bevestigde alles wat ik voel bij en in Italië. Dat wat daar plaatsvond op het terras, de hele setting, dat is Italië. Voor de volle 100% Italië en dat is voor mij het allermooiste wat er is.
En jij? Geniet ook zo van de mensen en de gastvrijheid? Wat is Italië voor jou? Wat vind jij het mooiste aan het land?
Foto’s: Vivianne en Doppiozero
Comments