Column: een tripje naar Otranto

Er was een bewolkte dag op komst. Wéér een bewolkte dag, want zo voelt dat als je op vakantie bent en alleen maar zon verwacht. We hoopten dat de bewolkte dag die we eerder hadden gespendeerd in Gallipoli, de enige bewolkte dag zou zijn, maar helaas… We besloten om naar Otranto te gaan.

Nu we gewend waren aan de auto was een uur of anderhalf rijden niet zo’n punt. We misten geen zonuren en stiekem was het ook wel lekker om je een dagje niét kapot te zweten. Otranto werd ons door veel mensen aangeraden en we hadden er zelf ook al wat over gelezen voordat we op vakantie gingen.

Otranto, een geheim paradijs

Otranto is, naast Gallipoli, een drukbezochte stad in de provincie Lecce. Het is een prachtig dorpje omringd door blauwe zee en gevuld met de mooiste huisjes. Als je je weg maakt richting Otranto, is het een beetje alsof je een klein geheim paradijs in loopt.

Het doet bijna middeleeuws aan, mede door het Castello Aragonees (tip: loop hier vooral even binnen, er zijn vaak tentoonstellingen en/of exposities van internationale kustenaars en/of fotograven).

Ook Chiesa di San Pietro (onduidelijke openingstijden) en de Romeinse kathedraal zijn aanraders (let wel op de siësta…). De winkelstraatjes zijn smal, maar niet vervelend. Er zijn veel mooie antiekzaken. Je moet wél even goed opletten, want deze verdwijnen een beetje tussen de standaard toeristenshops, maar ze zijn er écht. Ook de sieraden- en modewinkeltjes zijn een bezoekje waard.

Otranto doet rustig aan. Ondanks de vele toeristen, voelt het een stuk kalmer en gemoedelijker dan Gallipoli. Het is er stiller. De stad is overladen met witte huisjes, gekleurde balkons, veel bomen en prachtige bloemen… Als de zon zou schijnen, dan… Maar dat deed ze niet.

Het slechtste restaurant van Otranto

Wanneer je in Otranto bent, is het bijna onmogelijk om niet in een visrestaurant te belanden. Dit was met name voor mijn beste vriendin heel vervelend, want ik ben allergisch voor vis. Gevolg: een twee uur durende zoektocht naar een niet-visrestaurant.

Vervelend en al helemaal omdat wij eindigden bij hoogstwaarschijnlijk het slechtste restaurant van Otranto. Dat zul je altijd zien, maar eerlijk is eerlijk. Als je al twee uur met barstende honger en zere voeten op en neer door een stad slentert, ben je niet meer in de mood om het menu eerst eens goed te bekijken voordat je plaatsneemt aan een tafeltje met zicht op de zee.

Na twee happen en een slok slechte rode wijn lieten wij Otranto voor wat het is en reden we al zingend in de auto terug naar ons mooie Lecce. Nu is het natuurlijk niet zo dat je op mijn ervaring af moet gaan en als de wiedeweerga moet vertrekken uit Otranto op het moment dat je honger toeslaat, absoluut niet.

Zin in vis?

Ik heb van velen vernomen dat in Otranto juist de beste (vis)restaurants zitten. Dus ik zou zeggen, wil je lekker rondstruinen, misschien een mooie klok kopen voor thuis of een paar oorbellen voor bij het diner? Zin in vis en je blik op oneindig? Sla Otranto dan niet over, want dat is zonde.

En ja, ik ga terug, maar check ik wél van tevoren waar ik een visloos gerecht kan eten!