Stef Smulders
O jee, moet het meisje dat ons kwam bedienen gedacht hebben. O jee, een echte Italiaan in huis, eentje die onverstaanbaar Italiaans spreekt, wat nu, help, alarmfase één! Maar aan haar collega, de man achter de toonbank naar wie ze paniekerig keek, had ze natuurlijk niets. Dat ook hij geen Italiaan was konden afleiden uit de spelling van de naam van de eetgelegenheid: ‘Pizza é Pasta’.
In Nederland worden veel Italiaanse restaurants nu eenmaal niet gerund door personen die van oorsprong uit het laarsvormige land aan de Middellandse Zee komen. Het zijn vaak andere zuiderlingen die met minder loon naar werken genoegen nemen zodat de pasta’s en pizza’s lekker betaalbaar blijven voor de zuinige Nederlander. Pasta’s koken en pizza’s bakken kan tenslotte iedereen. En voor de perfecte espresso’s en cappuccino’s heb je een apparaat.
Desolaat winkelcentrum
En dus was er zelfs in het ’s avonds totaal verlaten en desolate winkelcentrum van Nieuwegein nog wel ’een Italiaan’ te vinden. We moesten er wel even naar zoeken, want het restaurant bevond zich niet in de felverlichte overdekte winkelstraat en ook niet op het openluchtplein met de gezellige betonnen zitkuil of op het marktplein boven de parkeergarage.
Nee, het lag vrij onopvallend tussen de goedereningangen van de winkels aan de onverlichte buitenkant van ‘City Plaza’, zoals de gemeente het winkelcentrum destijds (begin jaren ’80) noemde in de hoop de jonge gemeente meer ‘body’ te geven en op te stoten in de vaart der volkeren.
Aangeklede snackbar
Na een uurtje ronddwalen in het duister vonden we het etablissement uiteindelijk en strompelden er uitgehongerd naar binnen. Een aangeklede snackbar, meer was het eigenlijk niet. Ik maakte me meteen zorgen. De afgelopen dagen van ons korte verblijf in Nederland was al gebleken hoe moeilijk het was om een Italiaan tevreden te stellen met het voedsel dat de gérants hun klanten voorschotelden.
De eerste avond in het natte polderland dacht ik Roberto (en de die avond ook aanwezige twee kompanen van hem) aangenaam te verrassen door bij het in Utrecht gevestigde ’echt’ Italiaanse restaurant San Siro te reserveren: de naam van het stadion waar zijn geliefde Milan speelt. Dat moest hem wel aanspreken toch?
De Nederlandse deelnemers aan de dis (wij tweeën plus schoonzus en zwager) waren heel enthousiast over wat de kok ons voorzette, maar de Italianen hadden wel wat bezwaren. Vooral de pasta moest het ontgelden: 4 of 5 ravioli op een groot bord, daar kun je je honger toch niet mee stillen!
Gelukkig was de wijn prima (maar overprijsd net als het totale diner, aldus de Italianen, niet gewend aan de gemiddelde horecaprijzen in Nederland) en dat was een hele opluchting, want de ramp met de Nero d’Avola in de bistro van Theater Carré van een paar jaar geleden werd door Roberto nog vaak en gretig aan ons opgedist.
Nog gelukkiger was het dat de roodbaars Roberto zeer had bekoord. Het oordeel van de fijnproevers viel mij al met al nog niet tegen.
Het moest en zou een Italiaan zijn
Met enige aarzeling was ik daarom toch maar aan het Nieuwegein-avontuur begonnen. Je moest toch ergens eten tenslotte en de tegen beter weten in door mij voorgestelde Chinese, Thaise of andere exotische keukens ’serveerde’ Roberto rücksichtslos af. Slecht voor de ingewanden! Het zou en moest een Italiaan zijn. Het werd dus het door de ligging goed verborgen gehouden Pizza é Pasta.
Toen we na enig gemanoeuvreer eindelijk aan een krap tafeltje bij het raam van de mediterrane snackbar zaten, kwam de vriendelijke serveerster op ons af en schrok zich dus een hoedje toen ze ons, Nico en ik en Roberto Italiaans hoorde praten.
We kregen het menu (een geplastificeerde kaart) en ze vroeg of we iets wilden drinken. Rode wijn, uiteraard. Wat voor wijn was er in huis? wilde Roberto weten. Oei, daar was het meisje niet op berekend. Rode wijn is rode wijn toch?
Primieritivo
Ze ging het even navragen maar toen ze aan ons tafeltje terugkeerde was ze de naam in de zenuwen alweer bijna vergeten. ‘Een priMIEritivo,’ hakkelde ze. Wij keken elkaar aan maar voor we iets konden antwoorden, stamelde het meisje alweer voort. ‘Maar daar hebben we nog maar één fles van en die is al open.’ Roberto fronste. Een geopende fles? Nee. ‘Anders hebben we nog een Siera of zo iets, geloof ik,’ zei het meisje gauw om onze bezorgde blikken te doen verdwijnen. ‘Wacht, ik vraag het even na.’ En weg was ze weer.
‘Eh ja, van die Siera hebben we nog maar een kwart fles,’ deelde het meisje ons mee nadat ze was teruggekeerd. ‘Maar ik mag aanbieden dat als u de Primi… de al open fles neemt, u dat kwart Siera er gratis bij krijgt.’
Roberto’s blik nadat we dit voor hem vertaald hadden was niet gratis, maar onbetaalbaar.
‘Een geopende fles en dan een restje van een andere wijn erbij? Niet te geloven!’
Maar wel waar. Uiteindelijk kwam er warempel toch nog een hele fles Italiaanse rode wijn tevoorschijn, een… Nero d’Avola. O god nee, niet weer, dachten wij. Gelukkig bleek deze weliswaar niet echt goed maar net aan drinkbaar. Beter dan die van de bistro.
Enschede
De pasta’s die we voorgezet kregen waren minder, eentonig en flauw. Toen ik van verveling op een gegeven even op het etiket van de wijnfles keek verslikte ik me bijna.
‘Wat is er?’ vroeg Roberto, die me met grote ogen aankeek.
‘Weet je wat hier staat?’ vroeg ik hem.
‘Nee,’ zei hij, nu nog verbaasder.
‘Deze Nero d’Avola is imbottigliato a… Enschede.’
Willem Wilmink wist het al: ‘Het is het eindpunt van de trein, bijna geen mens hoeft er te zijn, bijna geen hond gaat zover mee: Enschede.’
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ en het recente boek ‘Het Echte Italië’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments