Column: kaarsjes aan!

Wat doe je als het buiten al vroeg donker en het weer echt herfstig is? Juist, dan maak je het gezellig in huis. Je maakt het knus, steekt hier en daar een een schemerlampje aan en zorgt voor een warm sfeertje. En kaarsjes aansteken hoort daar natuurlijk bij. Toch?

Begraafplaatsen, kerken en dierbare overledenen

Zo heel vanzelfsprekend is dat dus niet in Italië. Manlief heeft namelijk heel andere associatie bij brandende kaarsjes. Hij denkt niet aan gezellig en warm. Een kaarsenvlammetje doet hem denken aan begraafplaatsen met hun lichtjes. Aan kerken en heiligenbeelden met brandende kaarsjes aan hun voeten. Aan wakes bij overledenen en de foto’s op een rijtje van al die dierbaren die er niet meer zijn. Een stuk minder gezellig dus, als idee. Best goed te begrijpen waarom hij een brandend kaarsje niet echt als ‘sfeerverhogend’ ziet.

Kaarsloze winters

Sinds we in Italië wonen, gingen we dan ook kaarsloos de lange, donkere winter door. Mijn mooie kaarsenhouders stonden werkeloos ergens in een kast. Je steekt kaarsjes per slot van rekening aan om het gezellig te maken in huis en niet om de sfeer juist te bederven.

Maar deels was het vooral om praktische redenen. Zo makkelijk als het in Nederland is om kaarsen in alle soorten, maten, geuren en kleuren te vinden, zo onmogelijk was dat in Italië. Heel af en toe vond ik 10 verdwaalde waxinelichtjes ergens weggestopt op een huishoudafdeling. Voor het geval het licht eens mocht uitvallen. En om nu van die echte kerkhofkaarsen te branden, in hun rode of gele plastic omhulsel, ging me toch echt wel te ver. We deden het dus gewoon zonder. Maar ik miste het wel.

De kentering

Tot we ergens op een feestje waren en ik brandende kaarsjes in een glaasje zag staan. De gastvrouw vertelde enthousiast over dat ene pas geopende woningzaakje waar ze eerder die week was geweest. Zo’n leuke accessoires voor in huis! En vol met kaarsen, echt heel warm qua sfeer.

Vanaf dat moment zag ik ze overal tevoorschijn komen. Een grootverpakking waxinelichtjes in de supermarkt. Een stel stevige stompkaarsen in een huishoudwinkel. Kaarsen die ook eens een andere kleurtje hadden. Groot. Klein. Dik. Dun. Het waren gewoon die Hollandse kaarsen die ik zo gemist had. Tegenwoordig kun je ze bijna overal krijgen. En sinds de Zweedse meubelgigant hier in de buurt is neergestreken, gaan er heel wat mensen in mijn omgeving helemaal los.

Kaarsjes aan!

Hoe we het nu thuis doen, als het buiten al vroeg donker is? Ik steek hier en daar wat kaarsjes aan. Gewoon om het gezellig te maken. Wat mijn lief ervan vindt? Hij begint te wennen. Langzaamaan begint hij het ook te waarderen. Ten eerste omdat ook hier in Italië steeds vaker kaarsjes branden op andere plekken dan kerkhof en kerk. Ten tweede vanwege de reacties van vrienden en bekenden die even bij ons langskomen. De associatie die hij zijn hele leven had, verdwijnt langzaamaan uit zijn systeem. Al zal het nog wel een tijdje duren voordat hij uit zichzelf de kaarsjes hier in huis aansteekt. Dus dat ga ik nu gewoon zelf doen. Gezellig!