Stef Smulders
Voor me in de rij bij de kassa van de Basko staat een oud verschrompeld mannetje te mopperen. Hij heeft een zongebruind hoofd dat vanaf een grote, bolvormige, kale kruin taps toeloopt naar een puntige kin. Zijn dikke, halfronde wenkbrauwen geven hem het gezicht van een clown, maar hij kijkt niet vrolijk. Tegen iedereen die in zijn buurt komt, zegt hij iets, steeds hetzelfde.
Hij richt zich ook tot mij en hoewel ik hem niet begrijp, knik ik hem vriendelijk toe om ervan af te zijn. Hij weet echter niet van ophouden en net als ik mij eraan begin te ergeren, zie ik de papieren zakken met brood die hij bij zich draagt. Dan snap ik opeens wat hij zegt:
‘Ha messo i guanti? Ha messo i guanti? Heeft u de handschoentjes aangedaan?’ Dit vervolgt hij met wat onverstaanbaar gebrabbel, om te eindigen met de algemene conclusie: ‘povera Italia‘.
Hij komt natuurlijk net van de bakkerij-afdeling en heeft daar waarschijnlijk het brood uit de bakken genomen zonder daarbij de verplichte plastic handschoentjes aan te doen! En daarop is hij betrapt door een personeelslid of een kneuterige klant die hem erop heeft gewezen dat je vanwege de hygiëne het brood niet met je blote handen aan mag raken.
Ik voel opeens met hem mee en mijn ergernis verplaatst zich naar de zeurkousen. Ook ik ben altijd in overtreding want ik heb een hekel aan die plastic ondingen die ook bij de groente- en fruitafdeling verplicht zijn. Als ik tomaten, nectarines of appels en dergelijke nodig heb, kijk ik eerst schichtig om mij heen en pak er dan snel een paar met mijn blote hand om vervolgens met een quasi-onschuldige blik naar de weegschaal te lopen.
Juist daar zijn die handschoentjes, als je ze draagt, uiterst on-hand-ig want hoe krijg je de prijssticker op de plastic groente-/fruitzak zonder dat hij aan het handschoentje blijft zitten? Onmogelijk. Weg met die krengen dus.
Gelukkig ben ik nog nooit betrapt, waarschijnlijk ook doordat ik de eerste tomaat of nectarine of appel pak door de plastic zak binnenstebuiten om mijn hand te vouwen. Het lijkt dan net alsof ik toch een handschoen aan heb. Maar bij de tweede tomaat en verder lukt dat niet meer.
Het is trouwens sowieso onzin, vind ik. Doorgeslagen hygiëne-fetisjisme van het van nature hypochondrische Italiaanse karakter. Van de meeste vruchten eet je de, in de overspannen geest van de Italiaan met levensgevaarlijke bacillen besmette schil immers helemaal niet op.
En vruchten die je wel in hun geheel verorberd, moet je, net als alle groente, altijd goed wassen, zo heb ik althans van mijn goede oude moeder (en de huisarts) geleerd. Ook heeft onderzoek uitgewezen dat de kassa het meest met bacillen besmette deel van een supermarkt is.
Niet de groente- en fruitafdeling, laat staan de bakkerij. Nee, de transportband waar alles op gezet wordt (ook spullen die op de vloer hebben gestaan: smerig!) en die nooit schoongemaakt wordt, dat is de echte bacillenkweekvijver.
En mocht het voorgaande dat nog niet overtuigend genoeg aantonen dat de handschoentjes onzinnig zijn, dan is er nog de milieubewuste tijdgeest: denk eens aan al dat onnodige wegwerpplastic dat uiteindelijk in de oceaan belandt om daar de toch al door uitsterven bedreigde diersoorten nog een stapje dichter bij de afgrond te brengen (of is het plastic van de handschoenen afbreekbaar?).
Plastic handschoentjes, nee, het gebruik daarvan kan ik niet mij mijn geweten in overeenstemming brengen. Ik ben een gewetensbezwaarde inzake het gebruik van te veel plastic in supermarkten. Nou ja, ze zijn vooral onhandig.
Het mannetje is aan de beurt om af te rekenen en moppert nu tegen de cassière, die minzaam glimlacht maar niets zegt: ‘Ha messo i guanti? Ha messo i guanti? Povera Italia!‘
Een beetje overdrijven doet hij wel. Arm Italië? Maar eigenlijk doen alle Italianen dat, besef ik nu ik erover nadenk. De gemiddelde Italiaan is namelijk helemaal niet de O sole mio zingende, lebensbejahende vrolijke zonaanbidder of gondelier waarvoor de koele noordeling hem houdt.
Integendeel, hij en zij worden geplaagd door (vaak overbodige) zorgen over gezondheid en veiligheid. Niet voor niets antwoordt de Italiaan op de vraag hoe het met hem of haar gaat veelal niet met ‘goed’ maar met het zuinige ‘non c’è male‘, ‘er is niets slechts’, op een toon die klinkt alsof het hem nog spijt ook (‘helaas heb ik niets slechts te melden’).
En dus sluit menig Italiaan zijn jammerklacht over wat de overheid of wat de politici nu weer voor idioots bedacht hebben, af met ‘povera Italia‘.
We zijn aan de heidenen overgeleverd en er is niets meer wat ons kan redden. ‘Siamo messi male! Het is slecht met ons gesteld. Arm Italië!’
Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments