Basilicata: reis door vergeten land – deel 2

Dit is het vervolg op het eerste deel van Basilicata: reis door vergeten land – een reis die de pasgetrouwde Carine en haar man door deze onontdekte regio van Italië maakten.

Dinsdag

Het is zwaar bewolkt, maar er valt gelukkig niets uit. Fris is het wel, zo’n 14 graden. De jassen kunnen aan, we gaan op pad. We bezoeken eerst het kasteel Lagopesole. Een vrij sober complex, op een koude plek, maar toch de moeite waard om te bezoeken.

Als we uitgekeken zijn, rijden we door naar Melfi, een gezellig stadje aan de voet van de vulkaan Monte Vulture. Dominant aanwezig in de skyline van Melfi is zonder twijfel het grote kasteel. Binnenin is een groot archeologisch museum gevestigd, en bij een bezoek aan Melfi moet je zeker wat tijd inplannen om daar te spenderen.

Het centrum van Melfi is ook erg leuk. Er zijn een oude stadsmuur, gezellige straatjes en een opvallend mooie kerk; de Cattedrale di Santa Maria Assunta. De buitenkant heeft sporen uit diverse tijden. Het contrast tussen de voorgevel en de klokkentoren is bijvoorbeeld groot. Eenmaal binnen word je verrast door een enorme hoeveelheid aan decoratie en symboliek, echt prachtig!

Basilicata zelf ontdekken

We merken dat je hier in Basilicata een beetje moeite moet doen om de mooie plekken te vinden. Een reisgids is er niet echt, je moet je informatie bij elkaar sprokkelen via internet of de plaatselijke VVV. Zo kom je erachter dat Basilicata pareltjes bezit waar je geen weet van had. En jij bent de enige die deze bijzondere plekken heeft weten te vinden! Althans, zo voelt het af en toe, wanneer je hier als enige toerist ronddwaalt.

De familie schorpioen

Wanneer we ’s avonds weer terug in ons appartementje zijn en ik rustig wat zit te lezen, word ik opgeschrikt door een stem die roept: ‘Niet in de badkamer komen!’ Oké. Ik als angsthaas weet nu precies hoe laat het is. We hebben indringers! En ja hoor, de familie schorpioen huist op ons badkleedje. Het hoort een beetje bij Italië, maar het is iets waar ik nooit aan zal wennen. Groot ongedierte.

Waar in Nederland de wesp zo’n beetje je vervelendste vijand is (en ik zal niet beweren dat dat niks is), heb je hier te maken met een heel arsenaal aan kriebelpotigen, al dan niet met prikwapens. Soms zie je ze niet, en je besluit uit voorzorg geen ramen open te zetten, en de deur meteen achter je achterste weer dicht te doen, maar ze waren natuurlijk al binnen lang voor jij er was. Na een minuut of 5 zijn de 3 badgasten gevangen en uitgezet. Ik vind de badkamer geen leuk vertrek meer, al zijn de tegels nog zo vrolijk gekleurd. Ik wapper eerst met alle handdoeken, kleedjes, en kijk in elke wc-rol.

Woensdag

Zowaar, de zon prikt gaatjes in het wolkendek! We blijven vandaag in de buurt van Trivigno. Midden tussen de bergen ligt het charmante minidorpje Castelmezzano. Schilderachtig, met steile, smalle straatjes, zeer vriendelijke mensen en een VVV-kantoortje. Vanuit dit dorpje kun je via een pad een stuk de tandvormige bergen in, waarvandaan je een spectaculair uitzicht hebt op de prachtige omgeving.

Na een korte klim besluiten we onze lunch tevoorschijn te halen. Maar hé, wat ritselt daar op de bergflank? Wat nieuwsgierige geiten die wel trek hebben in onze lunch. In de tas dus maar weer. Wanneer je in de buurt van Castelmezzano bent, is deze plek eigenlijk een verplicht onderdeel van je reis. Dit dorpje is met recht een pareltje in het landschap! Vanavond zijn we de enige gasten in de agriturismo. Als verrassing worden we mee uit eten genomen door Peppino en Maria Giovanna. We scheuren door het donker in het Fiatje van Peppino, en aan boord is het een gekwebbel van jewelste.

The Flying Ship

Maria Giovanna zit naast me op de achterbank en is constant aan het telefoneren met diverse mensen. Aan iedereen vertelt ze uitbundig dat ze uit eten gaan met hun Nederlandse gasten. Als we een parkeerplaats oprijden zien we een soort loods. The Flying Ship, in Vaglio. Eenmaal binnen is het alsof we een film binnenstappen, want de loods is van binnen ingericht als een piratenschip, met bankjes, lantaarns, touwen en alles wat je je maar kunt voorstellen bij een piratenboot.

Wanneer we achter onze gastheer en dame aan door de boot lopen worden we van alle kanten bekeken. We steken echt met kop en schouders boven iedereen uit. Eenmaal aan tafel begint de ober natuurlijk even over Van Basten, en is het genieten van patat als voorgerecht en daarna een goede pizza. Al met al een erg gezellige avond, en wat een gastvrijheid, want wij mogen niets van de rekening betalen.

Donderdag

In de krant zien we dat het in heel Zuid-Italië slecht weer is. Toch trekken we er op uit. In het westen grenst Basilicata ook aan zee, maar hier is het de Tyrreense. Het is een aardig stuk rijden vanaf de agriturismo, maar dat is hier geen straf, want overal waar je rijdt word je omringt door ruige rotsformaties en woeste natuur. Overweldigend is het.

Maratea

Als bestemming hebben we Maratea gekozen, het grote Christusbeeld is niet te missen. Het bordje ‘Mare’ brengt ons bij een verlaten kiezelstrand met enorme brokken gesteente waarin grotten zijn ontstaan. Hartstikke handig, want het begint net te regenen. De kustlijn, die we even later van bovenaf bewonderen, is echt spectaculair te noemen. Wat een mooie plek! Wij moeten onze creativiteit wat gebruiken om onder de zwarte lucht door te turen, maar kijk gerust eens op internet, daar staan heel wat foto’s waar wel de zon schijnt, je zult verrast zijn hoe mooi het er is!

Het hooggelegen centrum van Maratea is leuk om wat te slenteren, en er zijn gezellige restaurantjes. Je kunt naar het Christusbeeld lopen. Het is er onverwacht toeristisch, compleet met wat marktkraampjes met prullaria. Het uitzicht, daar moet je het voor doen!

’s Avonds krijgen we met pittige buien te maken en het wordt toch wel spannend of we op tijd bij de agriturismo zijn voor het eten. Eén minuut voor aanvang zijn we in de eetzaal. Nederlanders zijn altijd op tijd, zeggen de Italianen. Het zij zo. Zoals elke avond komt Peppino aan onze tafel vragen hoe onze dag was, waar we zijn geweest. Altijd even een gezellig praatje alsof we elkaar al jaren kennen.

Vrijdag

Vandaag is het onze laatste dag hier. Als we op de week terugkijken, moeten we helaas constateren dat we niet het meest geweldige weer hebben gehad. Toch heeft Basilicata ons weten te verrassen. Wat is het mooi! Zo ruig en onherbergzaam als het hier is hebben we het nog nergens anders in Italië gezien.

Wanneer je hier rondrijdt, zie je overal in het landschap verlaten huizen, en soms hele dorpen. Het heeft iets. Wie hebben er gewoond, waarom zijn ze vertrokken? Je fantasie kan er volledig mee op hol slaan. Mooi ook om te zien hoe de natuur hier haar gang gaat. Verlaten bouwwerken lijken opgegeten te worden door de begroeiing. Bomen door het dak, struikgewas door de muren, langzaam worden alle sporen gewist.

Potenza

Naast het inpakken van de koffers willen we nog even de deur uit. We rijden naar de hoofdstad Potenza om wat te winkelen. Het is een stad met heel wat kerken, waarvan sommige de moeite waard zijn om van binnen te bekijken. Verder wat grotere winkelstraten. In een winkel met cd’s zoeken we iets van Ligabue. Meteen helpen ook twee klanten mee zoeken. En ondertussen vragen ze van alles. Ze zijn ontzettend vriendelijk en heel nieuwsgierig hier is onze ervaring.

Ik koop ook een groot boek vol zonnige foto’s van Basilicata. Naast de zon staan er nog heel veel andere dingen in die we deze week niet hebben gezien. Al met al is dat voor ons een reden om Basilicata in de toekomst zeker nog een keer te bezoeken, en deze agriturismo ook. Ik kan dus wel zeggen dat het een aanrader is, maar daarbij wil ik wel de kanttekening maken dat het handig is wanneer je een woordje Italiaans spreekt. Je zult het hier vrijwel zeker nodig hebben om je verstaanbaar te maken, en het opent vele deuren.

Verder naar Tivoli

’s Middags krijgen we een kookcursus aangeboden, en leren we de traditionele pasta te maken, en nog wat meer gerechtjes. Ik ben een kluns in de keuken, maar dit is toch wel heel leuk. En natuurlijk mogen we alles opeten ’s avonds! De volgende dag vertrekken we vroeg, want we moeten weer heel wat kilometers afleggen. We zullen we onze huwelijksreis verder voortzetten in Tivoli, waar het warm en zonnig is, zegt de krant. Maar weer rijden we weg met een brok in onze keel.

Want wij zijn om, Basilicata is absoluut NIET de regio die je links wilt laten liggen, het is de regio die je absoluut gezien moet hebben!