Column: met Spider-Man naar Venetië

Veel dingen zijn in Italië leuker om te doen dan in Nederland, maar naar de bioscoop gaan is daar niet één van. De reden daarvoor is dat alle buitenlandse films hier in het Italiaans worden nagesynchroniseerd. Als Johnny Depp ineens met een Italiaanse mannenstem begint te praten of Mary Poppins in het Italiaans in zingen uitbarst, dan is de lol er voor mij wel snel af. Eigenlijk ging ik in Italië dus nooit meer naar de film. Totdat de bioscoop bij ons in de buurt met een oplossing kwam.

Eén keer in de week op een onhandige dag (dinsdag of woensdag) en een onhandig tijdstip (19.00 uur, dus tijdens het eten, of 22.30 uur, veel te laat) draait er een film in de originele taal met Italiaanse ondertiteling. Nu is het idee van films in de originele taal voor Italianen niet erg aantrekkelijk. In combinatie met het onhandige tijdstip zorgt dat ervoor dat je vaak zo goed als alleen in de zaal zit. Geweldig! Op deze manier hebben we afgelopen jaar onder andere al Fantastic Beasts en Aquaman kunnen zien.

Deze week was het de beurt aan de nieuwe Spider-Man-film, getiteld Spider-Man: Far From Home. Spider-Man is inderdaad ver van huis, want hij gaat vanuit Amerika met zijn klasgenoten op excursie naar Europa. Maar waar komt hij als eerste terecht? In Venetië, op nog geen 150 km van Verona, waar wij de film zaten te kijken. Voor ons was hij dus juist lekker dichtbij huis.

Eenmaal in Venetië worden er allerlei Italiaanse stereotypes uit de kast gehaald. Op de achtergrond hoor je Mina’s Amore di Tabacco en Umberto Tozzi’s Stella Stai. Er worden duiven gevoerd op Piazza San Marco en een rondvaart in een gondel kan natuurlijk niet uitblijven. Als de klas vervolgens een bezoek wil brengen aan het Leonardo da Vinci-museum, kun je wel raden wat er gebeurt: het museum blijkt gesloten te zijn.

Dan volgt een leuke scène over de Italiaanse taal. Spider-Mans vriendin MJ vertelt hem dat ze een fantastisch Italiaans woord heeft geleerd. Je zou misschien denken dat ze nu ‘buongiorno’ of ‘grazie’ kan zeggen, maar MJ heeft het perfecte Italiaanse woord geleerd voor een Amerikaans pubermeisje zoals zijzelf: ‘boh’.

Ze omschrijft de betekenis ervan als een soort combinatie tussen ‘I don’t know’ en ‘Go away’ en dat klopt ook best aardig. Dat blijkt ook wel als ze vervolgens vakkundig een straatverkoper afwimpelt met haar net geleerde woord.

Ik vind dit soort stereotype situaties hilarisch, maar ik geloof niet dat de Italianen in de zaal er echt de humor van inzagen. Gelukkig kwam hun kans later nog, want ook Nederland blijft niet gespaard in de film. Spider-Man wordt na een heftige strijd in Praag en Berlijn wakker in de gevangenis. In Broek op Langedijk. Met een oranje KNVB-shirtje aan.

Hij blijkt in de cel te zitten met drie Nederlandse voetbalhooligans (Jeroen van Koningsbrugge, Michael de Roos en Jan-Paul Buijs), helemaal in het oranje en met de Nederlandse vlag op hun gezicht geschminkt. Zij hadden Spider-Man dat shirtje maar aangetrokken, want hij leek het zo koud te hebben. Wat een aardige jongens, die Nederlandse voetbalhooligans!

Als Spider-Man vervolgens de celdeur openbreekt en ervandoor gaat, trekken de hooligans de deur netjes achter hem dicht en blijven ze braaf in de cel zitten. Wat een nette mensen, die Nederlandse voetbalhooligans!

Wanneer Spider-Man dan aan de eerste de beste inwoner van Broek op Langendijk vraagt of hij zijn telefoon even mag lenen, is dat natuurlijk geen enkel probleem. Wat een aardige mensen, die Nederlanders! En ze spreken ook nog eens allemaal Engels.

Als klap op de vuurpijl wordt Spider-Man met een privéjet opgehaald in een toevallig nabijgelegen tulpenveld. Hollandser kan natuurlijk niet. Tja, en dat vinden die Italianen dan weer hilarisch.