Dromen, durven, doen: op weg naar Italië – deel 1

Het is zondagmiddag 15:00 uur. Naast me op de boekenplank staan reisgidsen van Florence, Rome en de Bloemenrivièra. La Divina Commedia van Dante staat er ook, al moet ik toegeven die nog nooit te hebben gelezen. Het staat gewoon leuk en interessant. Door de radio schalmt Andrea Bocelli en ik ruik nog nét niet de pizza van m’n Italiaanse mamíta. Voor de gelegenheid heb ik er wel een glaasje wijn bij gepakt en ik twijfel even of ik m’n citroenenjurk aantrek. Even voelt het alsof ik weer in Italië ben. Ik ontwaak helaas al snel weer uit deze ‘droom.’ De realiteit is dat het buiten -3 is. Een stralende winterdag, maar een citroenenjurk? Nee.

Idyllisch ‘Ik Vertrek’-geluk

Op het moment van schrijven is het 31 januari 2021. Vandaag is het exact 5 jaar geleden dat ik mijn koffers pakte en als au pair vertrok naar mijn Italiaanse familie in Verona. Ik schrijf hier op Dit is Italië over mijn avonturen in la dolce vita. Maar wat veel mensen niet weten is dat ik me 5 jaar geleden bij aankomst iets heb voorgenomen.

Nu wordt het lastig, want ik moet dit voornemen nu verwoorden op een manier waarvan je niet direct denkt: o ja, wéér iemand die idyllisch ‘Ik Vertrek’-geluk voor zich ziet. Een blond mupske dat in de heuvels van Toscane een B&B wil starten. Dat straks, als de tijd daar is, bij een garage zegt dat het probleem ‘under the motorkap’ zit. Ik spreek Italiaans, maar om nu direct motorkap of distributieriem te vertalen, gaat ook mij de pet te boven. Om in garage-jargon te blijven, mag er aan mijn talenkennis ook wel iets gesleuteld worden.

Aftellen met beide benen op de grond

Bij aankomst in Italië in 2016 nam ik me voor om binnen 10 jaar in Italië te wonen. Binnen 10 jaar werd al snel over 10 jaar en van die 10 jaar heb ik er inmiddels dus nog maar 5 over. Ik heb er dus ook al 5 verpest…. 5 jaar heb ik gedroomd van Italië, maar niks gedaan. Ach, 10 jaar. Dat duurt nog ja-ren. Dat komt wel, dacht ik. 5 jaar droomde ik van een prachtig landhuis zoals iedereen kent vanuit de zoetsappige Italiaanse rom-coms. Een landhuis met van die mooie klapluiken en uitkijkend over de wijnranken. 5 jaar lang zag ik inderdaad alleen de idylle. Maar dat moet anders! Het is daarom goed dat niet alleen mijn directe omgeving, de waarzegster op Piazza Navona en ik nu van deze droom weten, maar dat iedereen die dit leest, weet dat ik over 5 jaar in Italië wil wonen. Nee: woon!

Emigreren moet je leren

Een emigratie regelen – wat klinkt dat officieel, hè – gaat natuurlijk niet over één dag ijs. Het is ook niet iets wat ik op school in een boekje heb geleerd. Het is vooral iets wat je vaak heel rooskleurig voor je ziet, maar de weg ernaartoe: ik heb geen flauw idee hoe ik die nou precies moet gaan bewandelen.

De eerste en misschien wel belangrijkste stap heb ik al uitgevogeld: beslissen waar je gaat wonen. Dat Italië groot en veelzijdig is, weten we allemaal. Het nuchtere noorden en het temperamentvolle zuiden. Nu ik dit typ, bedenk ik me dat het zo bijna net zo klinkt als Nederland. Al bedenk ik me ook direct dat het nuchtere noorden waar ik nu woon, Groningen, totaal níet vergelijkbaar is met het ‘nuchtere’ Verona.

Mediterrane sferen achter de voordeur

Denkend aan Italië zie ik toch telkens die Toscaanse heuvels voorbijkomen. Achter de voordeur is het een Italiaanse oase aan het worden met de klassiekers van Eros, Andrea en Luciano. Mijn pastamachine draait overuren en de piepjes van Duolingo klinken als muziek in m’n oren. Want ook dat hoort bij emigreren.

Het is heel leuk dat ík naar Italië wil en dat ik wat met het land heb. Maar zoals mijn moeder vroeger al zei: ‘Het is niet alleen ikke, ikke, ikke.’ Een partner die de taal niet spreekt, de pizza’s wel lekker vindt maar verder de schoonheid van het land (nog) niet kent en zelfs tot 2 jaar geleden niet in de Laars was geweest: begin d’r maar aan.

Je hebt vast al door: het heeft nog heel wat voeten in de Groningse klei om over 5 jaar voet op Italiaanse bodem te zetten. In een serie van columns neem ik je mee richting Italië. In elke column hopelijk een stapje verder.

Ik moet nog ontzettend veel bedenken en regelen en daar kan ik jouw hulp goed bij gebruiken. Ik ben dan ook benieuwd: heb jij een (concrete) droom om naar Italië te verhuizen? Of had je die en woon je er nu al? Ik hoor graag de mooie verhalen, maar ook de minder mooie. Want zo idyllisch als ik, en met mij vast tientallen anderen het schetsen, zal het in het echt vást niet zijn. Ik Vertrek loopt ten slotte ook niet altijd goed af.