Martine van Groenigen
Wat pak je in als je 3 maanden naar Italië gaat verhuizen? Ga je de hagelslag echt zo missen dat je een voorraadje moet aanleggen? Zijn we echt zulke kaaskoppen dat we een kaasschaaf (!) mee gaan nemen?
3 maanden, 12 weken en nog net geen 100 dagen; hoe meer je het uitsplitst, hoe korter het gaat lijken. Toch staat er qua voorbereidingen aardig wat op de planning. Daarom neem ik jullie deze keer mee in de grote voorbereidingsshow.
Inhoudsopgave
Even terug naar het begin
Ja, want hoe zijn we hier ook alweer beland? Over (op dit moment nog 47 nachtjes) ruilen wij ons bescheiden Groningse stulpje in voor een paar hectares in Puglia. Mocht je deze serie al langer volgen, dan weet je ondertussen dat het mijn droom is om binnen nu en een aantal jaar permanent te verhuizen naar Zuid-Italië.
Maar met een vriend die Nederlandse Taal en Cultuur heeft gestudeerd, een vaste baan heeft bij DUO en toch iets gebondener is aan Nederland dan ik dat ben, is die keuze niet 1, 2, 3 gemaakt.
Toen we 2 maanden geleden ineens de mogelijkheid kregen om 3 maanden op een B&B in Puglia te passen, wisten we het zeker: dit móét. Want alleen zo komen we erachter of het Italiaanse vita echt zo dolce is.
De tijd vliegt
Allemaal leuk en aardig, want ‘even’ 3 maanden Neerlands grens over lijkt zo gepiept. Een voorbereiding van likmevestje, dachten we. Maar dat liep eventjes anders.
Want ondertussen zijn ook wij (ja, je verwacht ’t niet) op een leeftijd gekomen dat we verplichtingen, afspraken en contracten hebben die we niet zomaar opzij kunnen schuiven.
Eind augustus maakte ik, heel fanatiek, een aftelkalender die tot 27 december loopt. Elke dag van de week een opdracht, een nieuw werkwoord om te leren vervoegen en andere praktische dingetjes.
De olifanten in de kamer bespraken we direct, want als de één staat te springen om alles achter te laten, betekent het niet dat de ander net zo hoog mee springt.
Anderzijds komt de aftelkalender ook steeds dichter bij dé datum van vertrek. Derde kerstdag vertrekken we, met het kerstdiner net achter de kiezen, met gierende banden richting Puglia.
Kijken, kijken, niet huren
Maar ja, die verplichtingen, die afspraken. Daar moest iets op gevonden worden.
Onze prachtige jaren 30-woning met (Kopen-zonder-Kijken-Roos incoming) authentieke ensuite deuren, een gezellige woonkeuken, hotelchique slaapkamers en een ruime stadstuin dachten we in een mum van tijd te kunnen onderverhuren.
De berichten van studenten zonder woonruimte en noodopvanglocaties in tentenkampen stonden vers op ons netvlies, dus met de nuchtere Groningse mentaliteit dachten we ‘dat doen we wel even’.
En niets leek minder waar toen we binnen een uur na het online zetten van de woning al zo’n 12 reacties hadden. Wat we als groentjes op de woningmarkt nog níét wisten, was dat driekwart van deze berichtjes ‘automatische reacties’ waren.
Toen we een week later nog geen echte geïnteresseerden hadden, noch serieuze reacties, plaatsten we de woning opnieuw online. Wat denk je? Precies dezelfde reacties. Geen lettertje veranderd, gewoon ‘ctrl c, ctrl v’, zoals mijn vader zou zeggen.
De tijd blijft vliegen
Naarmate onze aftelkalender steeds enthousiaster ging aftellen, zakte bij ons de moed steeds verder in de schoenen.
Ik kreeg te maken met een nieuw fenomeen waar ik wel vaak van had gehoord, maar wat ik nog nooit had meegemaakt: stress. En schrijf dat maar gerust een hoofdletter S.
Want de doemscenario’s die we hadden uitgetekend, leken steeds meer de realiteit te worden.
Of we zouden 3 maanden een huur lappen voor een leeg huis, maar wel met de garantie dat we na die 3 maanden zo weer in onze (Roos, kom d’r maar weer in) unieke jaren 30-woning met karakteristieke ensuite deuren konden trekken.
Óf we zouden de huur opzeggen. En hoewel we dat heel stoer bazelden, ‘want dan is de keuze om daarna in Italië te blijven, nóg sneller gemaakt,’ waren we er niet gerust op.
Want, naast dat ik te maken had gekregen met het fenomeen Stress, betrapte ik mezelf op een kwaal waarvan ik nooit gehoopt had hem te krijgen.
Neus richting de zon
De afgelopen jaren leefde ik, volkomen onbewust, al met één been in Italië. Nadat ik mijn Italiaanse familie in 2016 gedag zei, wist ik het zeker: hier kom ik terug.
Dit resulteerde erin dat ik wilde wonen, werken en leven op een plek die ik op ieder moment gedag kon zeggen om mijn koffers te pakken en naar Italië te verkassen.
Qua werk zit dat ondertussen snor. Qua huis…
Afgelopen maand merkte ik ineens dat ik ons nederige stulpje net buiten de binnenstad van Groningen, wel een heel erg fijne plek vond/vind.
De huur opzeggen? Mijn maag draaide zich om. Ik, die argumenten over zekerheid, vastigheid en nog meer huisje, boompje, beestje-begrippen graag in zeer opstandige, ongefundeerde discussies uit de weg ruimt, was me ineens gaan hechten aan een paar stenen!
Oké, ik moet zeggen we wonen dan ook wel in een pareltje van een huis, maar dit gedrag. Dat mot ik nie.
De wijzen uit het zuiden
Het had vast te maken met dat ik afgelopen maandag 25 ben geworden en mijn eerste quarterlife crisis een paar weken daarvoor zijn intrede maakte.
Hechten aan stenen, kom op zeg. Evengoed bleef de stress, want dat huis moest en zou verhuurd worden. Ik heb ten slotte ook een wederhelft die wél echt eind maart terug naar Nederland moet.
En alle bangmakerij over de oververhitte woningmarkt bleek aan te slaan, dus waren we zeker: het huis moet ‘van ons’ blijven.
Na alle non-bezichtigingen, waarbij studenten denken een optrekje te kunnen huren door niet op te komen dagen of een kwartier van te voren af te zeggen, waren daar een paar weken geleden ineens twee wijzen uit het zuiden. Un homme français & un hombre español. T
wee gezellige jongens die, hoe kan het ook anders, zeer gecharmeerd waren van de authentieke jaren 300woning en na demonstratie van de ensuite deuren helemaal wild werden.
Mi casa, su casa
Nadat wij de jongens vol goeie hoop hadden uitgezwaaid, belandden ze bij het kraakpand in de buurt. En na een drink & a meditation wisten ze het de volgende dag zeker. Onze woning wordt voor 3 maanden hun woning.
Mi casa wordt dus effe su casa. Binnen 48 uur waren ze terug om het onderhuurcontract te tekenen. Dat moest gevierd worden! En wel met patat, kroketten en frikandellen speciaal van de snackbar op de hoek.
Al bedenk ik me net dat we natuurlijk voor de echte inburgering Groningse eierballen hadden moeten halen.
Maar goed: we hebben nog een sleuteloverdracht te gaan. Ook dat moet gevierd worden. Met nog 48 dagen op de teller, een getekend onderhuurcontract én een last van onze schouders waar je U tegen zegt, blijkt maar weer: eind goed, al goed.
Volgende maand is dé maand dat het gaat gebeuren. Eind december rijden (!) we in 4 dagen van Groningen naar Puglia.
Tot die tijd gaan we, met een dosis gezonde spanning van Pim en een overdosis enthousiasme van mij, ons voorbereiden op vertrek.
Want pas nu we zeker weten dat we gaan en kunnen terugkomen (al ben ik daar zelf nog niet zo’n fan van), kunnen we ons druk gaan maken om de écht belangrijke dingen: de hagelslag en de kaasschaaf.
Comments