Column: de rillingen van Milaan – deel 2

Lieve lezers, allereerst dank voor de stortvloed aan reacties die er zijn vrijgekomen naar aanleiding van het eerste artikel over Milaan. Jullie reacties waren priceless. Dank voor de eretitel ‘Milaan-hater’, ik draag hem met een grote lach. Want de realiteit is namelijk anders… ☺. Ik neem jullie mee in deel twee van de rillingen van Milaan.

Ik loop het station uit en wandel richting de Duomo. En inderdaad, langzaam lopend voel ik de vibraties van Milaan. Maar dan omdat me vandaag iets heel spannends te wachten staat. Ik doe namelijk auditie om te kunnen zingen tijdens de opening van Masterly – The Dutch in Milano, wat plaatsvindt tijdens de Milano Design Week, van 8 tot en met 14 april 2019. 

Eenmaal bij de Duomo aangekomen verbaas ik me weer over hoe prachtig hij is. De architectuur, de vormen, het zonlicht dat voor een mooie weerkaatsing zorgt op het marmer. Nu de mist is opgetrokken, begint Milaan langzaam wat kleur te krijgen. Ik loop langs het Teatro alla Scala richting de Via Meravigli, daar waar de auditie gaat plaatsvinden.

Aangekomen bij Palazzo Turatti moet ik nog even wachten, voor ik de organisatrice van het event zie en we kunnen gaan beginnen met stemmen opwarmen en mentale voorbereiding. Ik zing de Musica Proibita, een ode aan de liefde en een hommage aan Italië, omvat in een serenade die in de Italiaanse jaren 60 veel werd gezongen.

Terwijl ik mijn stem opwarm denk ik aan de stad. Op de een of andere manier doet ze me een beetje aan San Francisco denken, voornamelijk door de tram die door de stad loopt en de oude gekleurde huisjes.

Time to sing

Maar goed, voor het San Francisco-gevoel ben ik niet naar Milaan gekomen. Eerst de auditie. Het is mijn beurt en ik loop het hofje van het Palazzo Turatti in. Ik ga staan en sluit mijn ogen eventjes. Ik haal diep adem en merk dat ik behoorlijk kalm ben. Nu mijn hart open zetten en zingen. Ik begin en laat het hele nummer ontstaan. Ik kijk naar de vijf mensen tegenover me. Ze luisteren aandachtig en vertrekken geen spier. Eentje pakt zijn telefoon om mijn optreden te filmen.

Als ik aan het refrein begin, voel ik dat ik het warm krijg. Mijn keel gaat nog verder open staan en ik voel me vrij. Even, in een halve seconde, schiet door me heen dat ik gewoon in Milaan sta, auditie doe voor een groot event en sta te zingen alsof mijn leven er vanaf hangt. Als ik de laatste hoge noot geraakt heb, wordt het stil. Dan, heel langzaam, hoor ik applaus. Ik kijk omhoog en zie dat de medewerkers van het palazzo uit de ramen hangen en klappen.

Ik kijk naar de mensen tegenover me. Ik zie lichte ontroering en grote glimlachen. ‘Hoe was het?’ Ik kijk de organisatrice twijfelend aan. Ze lacht. ‘Wat mij betreft ben je aangenomen! We gaan het doen!’ Opgelucht en vol adrenaline kijk ik om me heen. 9 april sta ik hier weer. Er valt een enorme spanning van mijn schouders af en voor het eerst kijk ik in echte rust om me heen. ‘Dit is gaaf!’

Lunchtijd

Na de auditie stuiter ik door naar mijn lunchafspraak met de vriendin die me van het station kwam halen. We lopen de Navigli in, een andere wijk van Milaan waar ik graag kom, omdat het met zijn grachtjes een beetje aan Amsterdam doet denken en heel innige sfeer heeft, terwijl het eigenlijk het centrum van de wereldcultuur is met een keur aan internationale restaurantjes, met specialiteiten van all over the world.

In de Navigli wordt er lang en heel goed gegeten bij Il Cortiletto dell’Alzaia 56 (geen laffe risotto voor mij dus, maar heerlijke Milanese piatti tipici!). We nemen de tijd om de omgeving in ons op te nemen. Het is hier wel erg mooi, moet ik toegeven. De kleuren, het licht, de sfeer… na alle hectiek van vanochtend is het echt bijkomen in de Navigli.

Parco Sempione, La Scala e via…

Na de lunch neem ik afscheid van mijn vriendin en ga ik door naar mijn laatste afspraak. Deze is wederom nabij het Scala. Ik besluit om met de metro naar het Parco Sempione te gaan om daar nog even wat rond te wandelen. Ook Sempione is indrukwekkend: even neem ik de tijd om op een bankje te zitten en om me heen te kijken. De locals liggen heerlijk op het gras een boek te lezen of maken muziek. De sfeer is heerlijk relaxed, zo op de donderdagmiddag.

Na mijn afspraak bij het Scala keer ik terug naar het station. Nog even vang ik een glimp op van de Galleria Vittorio Emmanuele II en loop ik de Viale af naar het Centraal Station. Helaas heb ik te weinig tijd om Milaan echt in me op te nemen, wel weet ik dat ik het een mooie stad vind.

Anders dan de andere Italiaanse steden… Bijna on-Italiaans zou ik zeggen, waarschijnlijk door het sterke internationale karakter. Wat me wel erg opvalt is dat veel Milanesi best wel korte lontjes hebben. Er wordt veel geschreeuwd en ongeduldig getoeterd, dat wat ik toch minder zie in mijn Renaissance-stadje, waarvan ik toch wel erg blij ben dat ik er woon.

De grote steden zijn wat mij betreft heerlijk voor een paar dagen en dan weer gauw terug naar de wereld van de Medici met haar openluchtmuseum, warme kleuren, prachtig licht en (muzikale) historie.

Want, of je het nu wilt lezen of niet: De allermooiste stad is en blijft… Florence ☺.