Column: roestende fietsen

Als je afgaat op het enorme aanbod aan fietsvakanties in Italië, zou je denken dat fietsen hier net zo’n doodgewoon onderdeel van het dagelijkse leven is als in Nederland.

Niets is minder waar.

Sterker nog: fietsen is risky business. In ieder geval hier bij mij in de omgeving. Alleen mensen die levensmoe zijn, grote groepen wielrenners op zondagochtend en de oudere dorpsbewoners zie je hier op een fiets voorbijkomen. Slingerend als een auto met hoge snelheid rakelings langs ze heen scheert of ze de weg afsnijdt. Iets wat je die automobilisten niet helemaal kwalijk kunt nemen, want die hebben nog nooit van ‘rekening houden met fietsers’ gehoord.

Fietspaden en hobbelig wegdek

En daar zou allemaal nog wel mee te leven zijn als fietsers een eigen plekje hadden in het verkeer. Fietspaden zijn in Italië echter een zeldzaamheid. Met soms een stukje wel en dan weer een heel stuk niet. De fietsers die er zijn, moeten dus wel over dezelfde weg, met hier en daar een gat, net als de rest van het verkeer. Met alle risico’s van dien.

Roestende fietsen

Dat is de reden dus waarom onze fietsen onder de trap staan te verroesten. Het lijkt een klein detail, iets waar je gauw aan went, dat niet meer ‘even de fiets pakken’. Maar zoals dat is met veel dingen besef je pas wat je mist op het moment dat je het niet meer hebt. Uit ervaring kan ik je vertellen dat zo’n klein detail grote gevolgen voor heeft de manier waarop je je dagelijkse leventje leidt. Zeker als je kinderen in de schoolgaande leeftijd hebt, die er ook nog een paar hobby’s op nahouden. Gevolgen waar je je in Nederland bijna geen voorstelling van kunt maken.

Nederlands begrip…

Zolang die van mij naar de lagere school gingen, snapten Nederlandse familie en vrienden dat je dag draait om het brengen en halen van het kroost. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en stonden allemaal dagelijks op een schoolplein.

…en onbegrip

Dat begrip veranderde echter in onbegrip op het moment dat ons Italiaanse kroost de leeftijd bereikte waarop hun Nederlandse leeftijdsgenootjes naar de brugklas gingen. Op hun nieuwe fiets. Geen haar op ons hoofd die er ook maar een seconde aan dacht ook die van ons een nieuwe fiets te geven om zelf naar school te fietsen. Je werpt je kinderen per slot van rekening niet voor de leeuwen.

Blijvende schoolrun en meer

Maar dat besluit betekende wel geen ‘weer meer tijd’ om aandacht aan andere zaken te besteden. De befaamde schoolrun bleef. En werd zelfs nog bepalender voor onze dagindeling dan voorheen; de een naar de bushalte, de ander naar de school verderop. Met de auto. Op verschillende tijdstippen. Standaard vier ritten per dag. Met natuurlijk de rest van de activiteiten na schooltijd erbij.

Want waar Nederlandse kinderen zelf naar allerlei naschoolse activiteiten kunnen fietsen, bleven wij die van ons met de auto brengen. Sporten. Feestjes bij vrienden. Het pikken van een bioscoopje. Avondjes uit. Niks ernstigs verder, hordes Italianen doen het. Maar niet uit te leggen aan iemand die het niet zelf aan den lijve ondervindt.

Hetzelfde bootje

Wanneer wij onze vrijheid weer een beetje terugkregen, als fietsen geen optie is? Toen oudste zijn rijbewijs haalde! Natuurlijk stapt hij ’s ochtends en ’s avonds nog in de auto bij zijn vader om naar college te gaan. Maar er hoeft niet meer gereden te worden als hij gaat sporten. En ook niet meer als hij op zaterdagavond erop uit gaat.

En het mooie is dat dat ook ons leven een stuk makkelijker maakt: hij brengt en haalt ook zijn zus naar haar sportafspraken en avondjes uit. Stappen die je wel doen slikken, maar die ook een gevoel van vrijheid geven. Met een vertraging van 6 jaar zitten we weer in hetzelfde bootje als de Nederlandse ouders die we kennen. Gelukkig maar, we begrijpen elkaar weer.