Column: hart en ziel

Het is maandag 8 april en ik stap wederom in de trein naar Milaan. Ja, je zult wel denken, als trouwe lezer van mijn blogs, daar gaan we weer over Milaan… Want inderdaad, daar heb ik al een paar keer over geschreven. Vandaag echter gooien we het over een andere boeg, en dat heeft alles te maken met de uiterst opmerkelijke taxirit die ik heb gehad vanaf het Centraal Station van Milaan naar mijn bed and breakfast waar ik de komende twee nachten in verband met Masterly ga verblijven.

Ik wandel het station uit richting de taxistandplaatsen waar een chagrijnige taxichauffeur me naar de andere instaphalte snauwt. ‘Je moet daar gaan staan, niet hier. We kunnen niet overal zijn. Je zult wel anders gewend zijn, maar hier in Milaan kennen en hebben we structuur.’

Ik kijk verbaasd naar de verkeerschaos om me heen en besluit mijn schouders op te halen en door te lopen naar de andere instaphalte. Daar word ik iets anders begroet.

Ciao biondo

‘Ciao biondo! Benvenuto a Milano!’ (Hoi blonde man, welkom in Milaan!), ik kijk verbaasd naar een grote, robuuste kerel van in de veertig die me met een grote lach groet.

‘Zo, kom maar hier met die koffer, ga lekker zitten, waar gaan we naartoe?’. Als ik aandachtig naar zijn accent luister hoor ik het al. Ik begin te grijnzen en vertel hem het adres. ‘Tja,’ zeg ik op vrolijke toon, ‘dit is het adres, hoewel ik liever had gehad dat je me naar Napoli zou rijden!’

Vanuit zijn binnenspiegel zie ik dat de taxichauffeur begint te stralen. ‘Je hebt het gehoord dus. Ja ik kan mijn accent niet verbloemen, ik kom inderdaad uit Napoli! Maar vanwaar weet u dat zo?’. Als ik hem vertel hoezeer ik zelf van Napels houd en dat die stad echt mijn tweede woonkamer is, zowel qua manier van leven als muziek, zie ik dat de taxichauffeur ontroerd is.

‘Caput Mundi, meneer’, ‘Caput Mundi’. Ik moet lachen, want dat wordt altijd over Rome gezegd, maar goed… een beetje Napolitaanse trots kan geen kwaad.

The Dutch in Milano

Terwijl we voor het stoplicht staan te wachten, vraagt hij naar mijn werk. Ik vertel hem dat ik lyrisch tenor ben en de volgende avond zing tijdens de inauguratie van Masterly – The Dutch in Milano, wat onderdeel is van de Salone del Mobile.

Hij kijkt me met grote ogen aan en vraagt of ik ook wel eens gezongen heb in Napoli. Als ik hem vertel dat ik na de rondleiding door het Teatro San Carlo in de grote zaal een hommage aan Enrico Caruso heb gebracht, grist hij zijn telefoon uit zijn dashboardkastje. ‘Ik weet wat wij gaan doen,’ zegt hij, ‘wij gaan lekker zingen!’

Twee minuten later schalt Massimo Ranieri door de auto. Mijn Napolitaan doet de ramen van de taxi omlaag, zet de muziek een tandje harder en zingt vrolijk Voce ‘e Notte mee. Vervolgens luisteren we naar de Voce del Silenzio, het O Surdato ‘nnamurato en Dicitencello Vuje.

Hart en ziel

‘Dit is de echte emotie, hier gaat het om!’, roept hij boven de muziek uit. ‘Napoli is passie, is bezieling. U weet als geen ander hoe dat voelt, want u zingt ongetwijfeld ook met uw hart. Alles draait om het hart en om de ziel. Anema e core, assaje!’

De combinatie van het zware Napolitaanse accent van deze teddybeer en de muziek van Massimo Ranieri doen Milaan even veranderen in Napels. Ik sluit mijn ogen en zie de Baai van Santa Lucia voor me, het fantastische uitzicht vanaf de Vomero en de smalle straatjes van de Quartieri Spagnoli.

Ik voel dat ik ontroerd raak. Ontroerd door dit mooie moment. Mijn gedachten gaan naar Pino Daniele die het onsterfelijke Napule è heeft gezongen en naar alle keren dat ik in Napels ben geweest.

Het lijkt wel of de taxichauffeur mijn gedachten kan lezen en zet de radio wat zachter. Hij vraagt naar mijn top 10 van Napolitaanse liedjes. ‘Wat zingt uw type mens nou in het Napolitaans?’

Ik vertel hem dat eigenlijk alle grote tenoren odes hebben gebracht aan die bijzondere stad. Sterker nog, Luciano Pavarotti noemde Napels altijd de meest bezongen stad in het land en had zelf een enorm hart voor de stad.

Top 10 Napolitaanse liederen

Mijn top 10 aan ‘lyrisch’ Napels zou dan de volgende lijst zijn:

1. Caruso 
2. Vurria
3. Voce ‘e notte
4. Dicitencello Vuje
5. Passione
6. O Sole Mio
7. Chistu Paese do Sole
8. O Surdatu Nnamurato
9. Santa Lucia
10. Torna a Surriento

Het is misschien een beetje cliché en wellicht erg stereotype, maar toch, iedere keer als ik ze weer zing maakt mijn hart een klein sprongetje.

Stel je toch voor, dat je die geweldige muziek hoort, terwijl je aan de baai van Santa Lucia met een heerlijke pesce fritto en een mooi glas witte wijn voor je neus, genietend van een prachtige zonsondergang. Dan kun je niet anders dan de romantiek van Napels herkennen en omarmen.

Ontroerd

Als ik mijn taxichauffeur vertel over deze lijst en beleving kan hij niet anders beamen dat het de kern en het hart van Napels raakt. Ook hij is weer ontroerd. We naderen de eindbestemming en ineens zet hij de radio uit. ‘U moet me één ding plechtig beloven met betrekking tot uw optreden. Ik zie dat u nu al een beetje gespannen bent, maar als u me belooft dit te doen, dan gaat het goedkomen.’ Hij glimlacht geheimzinnig.

Ik kijk hem aan en vraag wat ik te doen heb. Hij zet de taxi stil en draait zich om. ‘Raak ze in hun hart, zing met alles wat u in u heeft. Techniek is belangrijk, maar wat in het hart leeft en omgaat is wat blijft. En dat wordt gezien en gehoord. Ik zal morgenavond rond half acht even langs het Palazzo Turati rijden om u te horen.’

‘Veel geluk, blonde tenor. Con anema e core.’