Column: gezellig, gasten!

Wat is er gezelliger dan een avondje samen met goede vrienden? Iedereen ontspannen rond een mooi gedekte tafel. Lekker eten dat met liefde is klaargemaakt. Een goed glas wijn erbij. De een vertelt een anekdote, de ander een grap. Vrolijk gelach. Lang natafelen. Ik geniet er altijd met volle teugen van. Kan me ook echt verheugen op zo’n avond in goed gezelschap. Maar er is een uitzondering op die regel: die avonden met vrienden waarop wijzelf de gastheer en -vrouw zijn.

Gasten: echt wel welkom!

Je zou nu kunnen denken dat wij niet van gasten aan onze keukentafel houden. Niets is echter minder waar. Iedereen kan zo bij ons aanschuiven. Leuk juist, die onverwachtse wendingen aan een dag. Dat is dus niet het probleem. Het gaat eerder om die ‘officiële’ avonden met vrienden. Die avonden die lang van tevoren worden afgesproken. Op zich heb ik daar geen problemen mee. Ik blijf gewoon mijn eigen ontspannen ik. Voor zover dat gaat. Want mijn Italiaanse echtgenoot ziet die datum op de kalender toch een stuk minder relaxed tegemoet.

Het menu

Het begint al lang van tevoren met de vraag wat we die avond zullen bereiden. Aperitiefje ja of nee? Welke voorgerechtjes? Zijn drie primo’s teveel? Toch maar twee doen dan? Wel of niet iets serveren tussen de eerste en de tweede gang? Vis of vlees voor secondo? En welke groente? Passen die wel bij de primo’s? Wat maken we als dessert? En wat serveren we bij de koffie?

Mijn voorstellen zijn niet speciaal genoeg. Hij bladert in kookboeken op zoek naar ideeën om er echt een fantastische, culinaire avond van te maken. En besluit dan na zacht aandringen van mijn kant uiteindelijk niet te experimenteren met nieuwe recepten. Je weet het per slot van rekening maar nooit.

Boodschappen

Het menu samenstellen is één ding. Het in huis halen van de ingrediënten een ander. We maken een boodschappenlijstje. Rijden naar winkels waar we anders niet gauw binnenstappen. Maken een tweede rondje langs diezelfde winkels om de spullen te halen die ook nog op het lijstje stonden dat we de eerste keer natuurlijk op de tafel lieten liggen. En hebben dan uiteindelijk voldoende in huis om een heel weeshuis te eten te geven. Of in ieder geval een noodmenu achter de hand te hebben voor het geval er iets mislukt tijdens het kokkerellen.

D-day

En dan is het zover: dé dag breekt aan. De spanning begint vlak na het ontbijt al te stijgen. Ik word gedegradeerd tot keukenhulpje, terwijl mijn lief rondrent alsof hij meedoet aan een Masterchef Pressure Test. Waarbij de tijd toch sneller voorbijgaat dan verwacht. En hij daarom hier en daar concessies doet aan het menu en we het tussengerecht maar laten zitten. En die uiteindelijke derde en tweede primo toch ook maar. Ik gauw de auto instuiter om bij de pasticceria gebakjes te halen voor bij de koffie, zodat hij die ene lekkere, maar misschien toch wat te bewerkelijke taart niet hoeft te bakken.

Bij terugkomst laat ik niet blijken dat de stress ook bij mij begint toe te slaan. Ik probeer vooral ontspannen te blijven glimlachen. Want mijn eigenste Masterchef ziet er steeds nerveuzer uit en ik weet dat elk woord er nu één te veel kan zijn. En ik wil niet laten zien dat ik me begin af te vragen hoe we straks de keuken, die helemaal op zijn kop staat, nog een beetje toonbaar kunnen krijgen voordat de gasten er aan tafel schuiven.

Piepende banden

Maar uiteindelijk komt dan alles op de een of andere manier toch goed. Ben ik zo blij met die ongeschreven regel waarmee Italiaanse gasten altijd minstens 20 minuten te laat komen. Dat geeft ons net die extra tijd om ook de de tafel nog mooi te dekken, te douchen en te proberen dat ontspannen gevoel te krijgen. Dat vanzelf komt op het moment dat de gasten arriveren en het een avond wordt met veel vrolijkheid, lekker eten en drinken, veel gelach en lang natafelen.

Een avond als een warm bad. Dat nog warmer wordt als iemand me bij het weggaan met een knipoog zachtjes vraagt of het deze keer is meegevallen. Want dat is dat extraatje van goede vrienden: zij kennen mijn partner net zo goed als ik.