Column: Oud en Nieuw in Lecce

Oud en Nieuw begon geweldig, daar bij Doppiozero. De zon scheen, de wijn vloeide en er kwamen steeds meer mensen bij. Geluk is vaak een momentopname en dit was er zo één.

Ik herinner hoe ik om me heen keek met een glimlach die niet van mij gezicht leek af te slaan.
De lucht was zó blauw en het was zo warm in de zon. De wijn was zo lekker en iedereen was zo vrolijk en blij.

Ik weet nog hoe mijn beste vriendinnetje op een paar meter afstand van mij zat met een glas wijn in haar hand. Ik weet nog hoe gelukkig ze eruit zag en hoe gelukkig dat mij maakte.

Ze zat daar gewoon, omringd door al die Italianen, te genieten, terwijl ze er helemaal niets van begreep, helemaal belachelijk gelukkig te zijn.

Het plein

Toen het iets begon af te koelen, gingen de eerste mensen richting huis, om zich klaar te maken voor de avond. In Lecce is er tijdens Oud en Nieuw een groot feest met artiesten op het plein, Piazza Sant’Oronzo.

Bijna iedereen die je spreekt gaat daarheen. Het plein wordt al dagen van te voren klaargestoomd voor het feest en ziet er prachtig uit.

Toch gingen wij niet. Wij hadden al maanden van tevoren kaartjes gekocht voor een feest in Galatina waar een goede vriend van ons een diner plus feest organiseerde voor een heel grote groep mensen.

Achteraf was het niet de beste keuze die we hadden kunnen maken, omdat ik twee dagen voor Oud en Nieuw een telefoontje kreeg van mijn beste vriend uit Rome, dat hij en nog een aantal collega’s naar Lecce zouden komen om tijdens Oud en Nieuw te werken bij Quanto Basta.

Dove sei?

Terug naar Doppiozero. Het koelde af en wij verplaatsen ons langzaamaan naar binnen. Toen werd ik gebeld. ‘Dove sei, Vi? Doppiozero?’

Ik draaide me om en zag daar mijn beste vriend van Rome staan. Ik schreeuwde, keek mijn beste vriendin aan en ze duwde me naar buiten. ‘Ga!’

Ik rende op hem af en sprong in zijn armen. Ik denk dat dat moment misschien wel het leukste moment van de vakantie was. Mijn geluk kon niet op en ik stelde mij voor aan zijn collega’s, want die kende ik nog niet.

Toen we allemaal wat gegeten hadden, kochten we een fles wijn en gingen we mee met de Romeinen om op hun dakterras de laatste zonsondergang van 2015 te bekijken.

Zonsondergang

Daar zaten we dan. Uiteindelijk met z’n vieren overgebleven, onder een dekentje en allemaal een glas wijn in de hand naar een prachtige zonsondergang te kijken. Ik heb alleen maar gelachen met tranen in mijn ogen van gelukzaligheid.

De jongens probeerden ons over te halen om in Lecce te blijven, maar we besloten toch naar ons eigen appartement te gaan, onze kleine koffertjes te pakken en met de smart richting Galatina te gaan.

Koud

We hadden voor het gemak ook een kamer geboekt in Galatina, in het hotel vlak bij de locatie van het diner en het feest. Toen we aankwamen in het hotel was het wederom gevalletje ‘dikke muren en vergeten de verwarming aan te zetten’. We lagen binnen no-time met onze kleren aan onder de dekens met beide een föhn op ons gezicht om ons warm te houden.

Het leek wel alsof de kamer weigerde op te warmen, dus ik besloot een warme douche te nemen en vervolgens al het warme water te gebruiken. Oeps.

Voordat er weer warm water was en we beiden op zoek waren naar een outfit, werden we gebeld dat iedereen op ons zat te wachten bij het diner.

Gelukkig was het niet té koud en konden we in jurk, op hakken en zonder panty, lopend richting het restaurant en wat was het mooi en druk!

Eten, drinken, champagne

Het restaurant bestond uit twee verdiepingen vol met tafels, allemaal bezet. We kregen bizar veel gangen voorgeschoteld. Ik kan me geen moment herinneren dat er een leeg bord voor m’n neus stond.

We zaten aan tafel met zo’n vijftien mensen. Allen Italiaans en gastvrij. We aten, we dronken. Er werd afgeteld en de champagne werd opengetrokken.

Er was geen vuurwerk, dat was wel gek. Ik had daar eigenlijk niet bij stilgestaan en dat was best wel een gemis, maar de zingende, dansende menigte en de opzwepende muziek maakte alles meer dan goed.

Het grootste verschil tussen Oud en Nieuw in Nederland of in Italië was toch wel de aandacht die de Italianen hadden besteed aan hun outfits. Stuk voor stuk zag iedereen er waanzinnig mooi uit. In Nederland maak je dat niet gauw meer mee.

Dat we met een cocktail in onze hand, met blote benen dansend op de muziek van Tiziano Ferro 2016 welkom heetten, dat nam niemand ons meer af.